بررسی علل شیوع بیماری تیفویید در ایران در سال های 1320 تا 1324 هجری شمسی

بیماری تیفویید یا حصبه در کتاب های تاریخ پزشکی به صورت مُطْبِقَهmotbeqe آمده است. این بیماری سابقه کهن در تاریخ پزشکی دارد و برایاولین بار محمد بن زکریای رازی در الحاوی به شرح آن پرداخته است. تا سا لهاقبل از جنگ جهانی دوم و اشغال ایران میزان مبتلایان به تیفویید محدود بود اماپس از آغاز جنگ و اشغال ایران این بیماری به دو دلیل خارجی و داخلی گسترشیافت. مهمترین عامل خارجی ورود مهاجران لهستانی به ایران بود که در بین آنانانواع بیماری های واگیردار از جمله تیفویید شایع بود و به سه شکل مستقیم، غیرمستقیم یا مکانیکی بیماری را به ایرانیان منتقل کردند. عامل داخلی ارتباط مستقیمیبا مشکلات بهداشتی کشور داشت. آب آشامیدنی سالم در اختیار اکثر مردم نبودو تعداد زیادی از ایرانیان به خاطر قحطی که عمدتاً ناشی از حضور بیگانگان بودتغذیه مناسب و توان لازم برای مقاومت در برابر بیماری ها به خصوص تیفویید رانداشتند. دولت تلاش های زیادی برای مقابله با بیماری تیفویید و سایر بیمار یهاانجام داد و تاسیسات درمانی جدیدی در اکثر شهرها به وجود آورد ولی به دلیلشیوع گسترده بیماری، اشغال برخی بیمارستان ها توسط متفقین، احتکار دارو وکمیابی آن، تعداد زیادی از مردم جان خود را از دست دادند. در این مقاله بهروش توصیف همراه با تحلیل و گردآوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و اسنادیدرصدد بررسی علل شیوع بیماری تیفویید در سال های اشغال ایران در جنگجهانی دوم هستیم.