شناخت و درمان مرض سعفه در ایران عصر صفوی

نظام طب ایران در عصر صفوی تداوم نظام مبتنی بر طرز تفکر اخلاطی بود.بر این اساس بروز اغلب بیماری ها با دیدگاهی کل نگر به عدم تعادل اخلاطچهارگانه «خون، سودا، صفرا و بلغم » نسبت داده م یشد. شیوه های پیشگیری ودرمان نیز در همین فضای شناختی و معرفتی انجام م یشد. برای نمونه بیماری«سعفه » بیانگر تسلط چنین دیدگاهی در عصر صفوی است. سعفه به عنوان یکبیماری پوستی در دو نوع خشک و تر )اغلب به صورت شیرینه( بروز م ییافت. بهلحاظ شناختی، عامل بیماری زا هماهنگ با نظام طبی رایج، به عدم تعادل خلط ومزاج نسبت داده می شد. رویکرد رفتاری )درمانی( در مواجهه با این بیماری ابتدامتوجه پا کسازی خون فاسد از بدن و به تعادل رسانیدن خلط بدن و بعد ازآنمعطوف به رفع عوارض و نشان ههای سطحی بیماری بود. این امر با به کارگیریشیوه و داروهای مختلف و به شک لهای گوناگون عملی م یشد. برخی شیو ههامبتنی بر تجرب ههای پیشینیان و برخی ابتکار طبیبان عصر صفوی بودند. پژوهشحاضر مطالعه ای مروری است. تلاش شده است تا با روش توصیفی- تحلیلیماهیت، چیستی و رویکرد درمانی بیماری سعفه در نظام طبی ایران عصر صفویموردبررسی قرار گیرد. اطلاعات و داد ههای لازم به شیوة کتابخانه ای گردآوری شده است.