جایگاه نباتی انسان و حیوان از منظر اساطیر آفرینش در ایران باستان

اساطیر، روایاتی مبتنی بر حقایق اند که در اکثر اقوام و ملل، با مشابهت فراوان و البته با اختلافاتی جزئی وجود دارند. این داستان ها برای شناخت عقاید، باورها و فرهنگ یک قوم مورد مطالعه قرار می گیرند. از اواخر قرن نوزدهم، اسطوره شناسی به عنوان یکی از شاخه های علمی شناخته شد. در بسیاری از اقوام مانند ایران باستان، اعتقاد به نباتینگی انسان و حیوان دیده می شود. اساطیر آفرینش، مبتنی بر تقابل نیروی خیر اهورایی و نیروی شر اهریمنی شکل می گیرد. در ابتدا اهورامزدا تمام کائنات را در سلامت و کمال می آفریند. آسمان، آب، زمین، گیاه، حیوان و انسان. اهریمن به این خلایق حمله می برد و سبب بیماری و مرگ می گردد. اهورامزدا، به تقابل بر خاسته و از اندام های گاو اسطوره ای گیاه می روید و همچنین از نطفه کیومرث نیز مشی و مشیانه می روید. این مطالب از سه منظر منابع دست اول مانند بندهشن، وزیدگی های زادسپرم و...، منابع اسطور هشناسی و پژوهش های متاخر، قابل ردیابی و بررسی می باشد. با توجه به این منابع و با نگاهی به اساطیر آفرینش در ایران باستان، آفرینش حیوان و انسان از بن مایه های نباتی قابل استنباط است. در ایران باستان، مانند بسیاری از اقوام دیگر، اعتقاد به خلقت انسان و حیوان از گیاهان وجود داشته است.