بررسی تاریخی روند مبارزه با مالاریا در ایراندر سا لهای 1327 تا 1346 ش/ 1948 تا 1967 م(برنامه های عمرانی اول تا سوم)

مالاریا یکی از بیماری های خطرناکی است که تا دورۀ پهلوی دوم، از عوامل مهم مرگ ومیر در ایران به شمار م یرفت. جمعیت کم و ناتوان کشور نمی توانست وضعیت اقتصادی بسامانی داشته باشد. رفع این ضعف اجتماعی و اقتصادی انگیز های نیرومند شد برای مبارزه با مالاریا. این تلا شها با تاسیس سازمان برنامه( 1327 ش/ 1948 م) متمرکزتر شد. سازمان مبارزه با مالاریا (مجری اصلی طرح) توانست تا پایان برنامۀ عمرانی سوم ( 1346 ش/ 1967 م) به نتایج درخور توجهی دست یابد. مالاریا را در بخش هایی از کشور مهار کرد و هرچند با موانع بزرگی مواجه شد، به تلاش خود ادامه داد. مهار نسبی مالاریا بهداشت عمومی را تا اندازه ای بهبود بخشید و مردم را به رفع سایر مشکلات بهداشتی امیدوار کرد. مرگ ومیر کاهش یافت و نیروی کار سلامتی خود را بازیافت. در این مقاله، مبارزه با مالاریا را در سالهای 1327 تا 1346 ش/ 1948 تا 1967 م بررسی کرده و به موانع، راهکارها و نتایج آن پرداخته ایم. در این راستا، تلاش کرده ایم از طریق تحلیل و توصیف داده ها، به پرسش های پژوهش پاسخ دهیم. منابع عمدۀ مقاله، گزارش های دولتی، به ویژه گزارش های سازمان برنامه و وزارت بهداری، و نیز مجلات تاریخی است.