نقش مکانیزم های مدیریت دانش جهت بهبود نوآوری در دانشگاه‌های دولتی شهر تهران

هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی میزان رابطه‌ی مکانیزم‌های مدیریت دانش بر نوآوری در دانشگاه‌ها بود. روش: پژوهش حاضر از نوع تحقیق توصیفی پیمایشی است. از این رو جامعه آماری کارکنان و مدیران دانشگاه‌های دولتی شهر تهران بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری مرحله‌ای خوشه‌ای و طبقه‌ای تصادفی ابتدا از بین 10 دانشگاه دولتی شهر تهران، در هر خوشه تعدادی از دانشگاه‌های در آن خوشه انتخاب و پرسشنامه تحقیق به تعداد 364 عدد بین پاسخگویان توزیع شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون تی تک گروهی ، ضریب همبستگی و معادله رگرسیون چندگانه گام‌به‌گام استفاده گردید. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که، میانگین نمره کل زیرساخت‌های مدیریت دانش (29/2) از مقدار میانگین نظری (3) پایین‌تر است. ضمن آن‌که، مقدار میانگین نوآوری فنی (37/2)، نوآوری اجرایی (17/2) و میانگین نمره کل نوآوری (27/2) از مقدار میانگین نظری (3) پایین‌تر است. همچنین، بررسی نتایج نشان می‌دهد که بین زیرساخت مدیریت دانش و نوآوری فنی با مقدار (431/.)، نوآوری اجرایی با مقدار (591/.) و نوآوری کلی با مقدار(616/.) نیز رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همینطور با توجه به میزانr² بدست آمده می‌توان نتیجه گرفت که توانمند ساز فرهنگ‌سازمانی در حدود 9/33 درصد از واریانس متغیر نوآوری دانشگاهی را در گام اول تبیین می‌کند. نتیجه‌گیری: جایگاه زیرساخت های مدیریت دانش و نوآوری(فنی و اجرایی) در دانشگاه‌های دولتی شهر تهران ، پایین تر از سطح متوسط می‌باشد. همچنین بین زیرساخت های مدیریت دانش؛ فرهنگ‌سازمانی و ساختار سازمانی با نوآوری(فنی و اجرایی) رابطه مثبت و معنادار، و بین فناوری اطلاعات با نوآوری(فنی و اجرایی) رابطه معناداری وجود ندارد. نتایج به دست از آمده از تحلیل رگرسیون گام‌به‌گام نشان داد که، از میان سه مکانیزم توانمند ساز فناوری اطلاعات، ساختار سازمانی و فرهنگ‌سازمانی؛ فرهنگ‌سازمانی و ساختار به ترتیب بیشترین سهم را در استقرار نوآوری داشته‌اند.