روش تلفیق عدم قطعیت و متغیر زبانی در نحوه پاسخ‌گویی و نمره‌دهی پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی (مطالعه موردی: پرسش‌نامه‌ خلاقیت عابدی)

زمینه: روان‌شناسان‌ همواره به دنبال افزایش دقت پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی بوده‌اند. خلاقیت نیز از موضوع‌های روان‌شناسی است که اندازه‌گیری درست آن بسیار مهم است.هدف: این تحقیق به‌منظور بررسی میزان درستی پاسخ‌گویی و نمره‌دهی مرسوم پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی انجام شده است. روش پیشنهادی این تحقیق، تلفیق عدم قطعیت و متغیر زبانی نظریه فازی در نحوه پاسخ‌گویی و نمره دهی پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی است.روش: نمونه مطالعه، پرسش‌نامه‌ خلاقیت عابدی است که 60 سوال دارد. به‌منظور مقایسه بهتر نتایج، از یک پرسش‌نامه‌ ی پاسخ‌داده‌شده ی فرضی استفاده شد.یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل پرسش‌نامه‌ به روش مرسوم فاصله ی معناداری با نتایج تحلیلی روش پیشنهادی داشت. به‌طوری‌که نتیجه حاصل از روش پاسخ‌گویی و نمره دهی مرسوم، فرد را در ردیف افراد دارای خلاقیت بسیار کم قرار می‌دهد اما با تلفیق عدم قطعیت و متغیر زبانی نظریه فازی در نحوه پاسخ‌گویی و نمره دهی، فرد در ردیف افراد دارای خلاقیت زیاد قرار گرفت.بحث و نتیجه‌گیری: بر این اساس می‌توان نتیجه‌گیری کرد که تلفیق عدم قطعیت و متغیر زبانی نظریه فازی در نحوه پاسخ‌گویی و نمره‌دهی پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی ضروری است و باعث افزایش دقت اندازه‌گیری می‌شود. همچنین مشخص شد این روش برای تمامی پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی به‌خصوص پرسش‌نامه‌‌هایی که سوالات زیادی دارند، قابل‌استفاده است.