نقش میانجی سکوت سازمانی در رابطه بین طردشدگی در محل کار و خلاقیت کارکنان (مورد مطالعه: کارکنان دانشگاه لرستان)

زمینه: خلاقیت کارکنان و استفاده از نظرات آنها از مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر پیشرفت سازمان ها بوده و به عنوان پادزهر رخوت و سستی در سازمان عمل می کنند. در این بین عوامل مختلفی خلاقیت کارکنان را تحت تاثیر قرار می دهند که طردشدگی در محل کار و سکوت سازمانی از جمله آنها می باشند. هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی نقش میانجی سکوت سازمانی در رابطه بین طردشدگی در محل کار و خلاقیت کارکنان در دانشگاه لرستان بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نظر هدف، پژوهشی کاربردی است که در زمره پژوهش های توصیفیپیمایشی قرار می گیرد، از نظر فلسفه پژوهشی قیاسی است که بر مبنای پارادایم اثبات گرایی انجام شده و از نظر شاخص زمانی از پژوهش های مقطعی به شمار می آید. جامعه آماری پژوهش 440 نفر از کارکنان دانشگاه لرستان بوده که براساس جدول مورگان از میان آنها نمونه ای به حجم 205 نفر به روش تصادفی طبقه ای انتخاب گردید. برای جمع آوری داده های پژوهش از پرسشنامه طردشدگی در محل کار فریز و همکاران (2008)، خلاقیت تورنس (1979) و سکوت سازمانی ون داین و همکاران (2003) استفاده گردیده که پایایی آنها به وسیله ی آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شده است. یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که طردشدگی در محل کار با سکوت سازمانی رابطه مثبت و با خلاقیت کارکنان رابطه منفی دارد. نتیجه گیری: نتایج کلی پژوهش نشان می دهد که طردشدگی در محل کار هم به صورت مستقیم و هم از طریق سکوت سازمانی با خلاقیت کارکنان رابطه منفی دارد.

The mediating role of organizational silence in the relationship between workplace ostracism and employees’ creativity(Case Study: employee of Lorestan University)

Context: Employee creativity and the use of their opinions are the most important factors influencing the development of organizations and act as the antidote to laziness and weakness in the organization. Meanwhile, various factors affect employees’ creativity, including workplace ostracism and organizational silence. Objective: The purpose of this study was to investigate the mediating role of organizational silence in the relationship between workplace ostracism and employees’ creativity at Lorestan University. Research method: The present descriptiveexploratory research is applied in terms of purpose and is based on the deductive research and positivism paradigm in term of philosophy. The statistical population of the study was 440 employees of Lorestan University. Based on Morgan’s table, a sample of 205 people was selected by stratified random sampling. In order to measure the variables of the research, the (Ferris et al’s, 2008) workplace ostracism Questionnaire, (Torrance’s, 2001), creativity Questionnaire and the (Bouradas and Maria’s, 2019) organizational silence Questionnaire were used and Their reliability was confirmed by Cronbach’s alpha. For data analysis, structural equations modeling and PLS software have been used. Findings: Research findings show that workplace ostracism has a positive relationship with organizational silence and a negative relationship with employee’s creativity. Conclusion: The overall results of the study show that workplace ostracism has a negative relationship with employee’s creativity both directly and through organizational silence.