کاربرد رویکرد سازگاری اکوسیستم محور در تحقق شهرهای تاب آور اقلیمی

شهرها به علت افزایش جمعیت و الگوهای پیچیده زیرساخت ها و خدمات در مقابل تغییرات آب وهوایی در معرض خطر بیشتری قرار دارند. اثرات ناشی از این تغییرات پیامدهای بسیاری بر سلامت، رفاه اجتماعی و سرمایه های انسانی به همراه دارد. در مواجهه با این اثرات، امروزه علاوه بر تلاش در راستای به کار بستن اقدام های کاهش گازهای گلخانه ای، رویکردهای سازگاری مختلف (انسان محور و طبیعت محور) در برنامه ریزی بسیاری از شهرها تلفیق شده است. علاوه بر آن، در سال های اخیر توجه به تاب آوری شهرها به شدت با سازگاری تغییرات آب و هوا پیوند خورده است و واژه تاب آوری اقلیمی به کرات در متون مرتبط با مدیریت شهری مورد استفاده قرار گرفته است. در این مقاله سعی بر ارائه چهارچوب مفهومی تلفیق سازگاری و عوامل مختلف آن، به منظور افزایش سازگاری در ایجاد شهرهای تاب آور است. از جمله رویکردهای جدید سازگاری برای رسیدن به شهرهای تاب آور، سازگاری اکوسیستم محور است که در این رویکرد به کارکرد و خدمات اکوسیستم های مختلف و ضرورت آن در ایجاد شهرهای تاب آور اقلیمی توجه می شود. بنابر مطالعات انجام شده برنامه ریزی در سطح شهرداری فرصت کلیدی برای تلفیق اقدام های سازگاری اکوسیستم محور است. در ایران، مطالعات لازم در ارتباط با سازگاری اکوسیستم محور در مناطق شهری و سیاست گذاری و تلفیق آن با تغییرات اقلیم در مدیریت و برنامه ریزی شهری انجام نگرفته است. با توجه به گسترش روزافزون شهرها و اثرات و شواهد  ناشی از تغییر اقلیم در آنها، توجه به طرح های سازگاری اکوسیستم محور با تغییر اقلیم در توسعه شهری ضروری به نظر می رسد. در این زمینه، ایجاد پایگاه اطلاعات اکولوژیک شهرها و تلفیق آن با سایر زمینه های دانشی و اندازه گیری منافع حاصل از آنها برای توجیه اقتصادی، به عنوان گام ابتدایی برای تلفیق سازگاری اکوسیستم محور برای نیل به شهرهای تاب آور اقلیمی ضروری است.