تاثیر آموزش نظریه ذهن بر ارتقا همکاری، خویشتن داری و قاطعیت کودکان پسر اوتیستیک 12-7 سال از دیدگاه مادران

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش نظریه ذهن بر ارتقا همکاری، خویشتن‏داری و قاطعیت کودکان اوتیستیک 12-7 سال شهر تهران بود. روش پژوهش از نوع پژوهش های شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه کودکان اوتیستیک 12-7 شهر تهران بود. نمونه شامل 12 کودک اوتیستیک بود که با نمونه‏گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهشی پرسشنامه 38 سوالی نظریه ذهن و پرسشنامه مهارت‏های اجتماعی گرشام و الیوت (1990) بود. برای تجزیه و تحلیل داده‏ها، از روش‏های آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون t مستقل و همبسته) استفاده شد. یافته‏های پژوهش نشان داد آموزش نظریه ذهن موجب ارتقا همکاری، خویشتن داری و قاطعیت کودکان اوتیستیک نمی‏شود یا به عبارتی تفاوت معنی‏داری بین گروه کنترل و آزمایش پس از آموزش وجود ندارد (p > 0/05). با استناد به داده‏های بدست آمده از این پژوهش می‏توان نتیجه گرفت که آموزش نظریه ذهن موجب ارتقا همکاری، خویشتن داری و قاطعیت کودکان پسر اوتیستیک 7-12 سال نمی‏شود.