پیش‏بینی ابعاد خلاقیت بر اساس جهت‏گیری‏های هدف در درس ریاضی در میان دانش‏آموزان دبیرستان‏های پرورش استعدادهای درخشان، نمونه دولتی و عادی در سال تحصیلی 90- 1389

هدف از این پژوهش، بررسی رابطه جهت گیری های هدف در درس ریاضی با ابعاد خلاقیت در میان دانش آموزان دبیرستان های پرورش استعدادهای درخشان، نمونه دولتی و عادی بود. روش پژوهش حاضر همبستگی است. آزمودنی های پژوهش شامل 410 دانش آموز سال اول دبیرستان (216 دختر و 194 پسر) بودند که به روش طبقه ای- خوشه ای از دبیرستان های شهرستان شیراز انتخاب شدند. مقیاس جهت گیری هدف در درس ریاضی و پرسشنامه مدادی ـ کاغذی چندگزینه ای خلاقیت به عنوان ابزار سنجش در این تحقیق به کار برده شد. مقیاس جهت گیری های هدف در درس ریاضی از سه مولفه تبحرگرایی، عملکردگرایی، و عملکردگریزی تشکیل شده و پرسشنامه مدادی ـ کاغذی چندگزینه ای خلاقیت شامل چهار بعد سیالی، بسط، ابتکار و انعطاف پذیری است. مطالعات قبلی در فرهنگ ایرانی مبین روایی و پایایی قابل قبول این ابزارها بوده است. یافته ها نشان داد که رابطه همبستگی بین جهت-گیری های هدف و خلاقیت بر قرار است. چنان که فزونی تبحرگرایی و عملکردگرایی با افزایش ابعاد خلاقیت همراه بود، در حالی‏که عملکردگریزی رابطه منفی با ابعاد خلاقیت داشت. نتایج تحلیل های رگرسیون چندگانه بیانگر آن بود که تبحرگرایی در فرایند یادگیری درس ریاضی، مهم ترین عامل پیش‏بینی کننده ابعاد چهارگانه و کل خلاقیت است. فراگیری درس ریاضی با هدف تسلط‏یابی بر مفاهیم، روش ها و کاربردهای این درس، فزونی خلاقیت را در تمام ابعاد به دنبال داشت. عملکردگرایی نیز به طور مثبت بعد انعطاف‏پذیری خلاقیت را پیش‏بینی نمود و فزونی عملکردگریزی با کاهش خلاقیت از بعد سیالی همراه بود. بر اساس این یافته ها، به دست اندرکاران تعلیم و تربیت، به ویژه متولیان مراکز پرورش استعدادهای درخشان، پیشنهاد می شود که با سوق دادن دانش آموزان در راستای تبحرگرایی در فراگیری ریاضی، دستیابی جامعه به پیامدهای خلاقانه را در این عرصه تسهیل نمایند.