بررسی ملاک‌های دوستی و دوست‏یابی افراد سندرم داون 14-24 سال و مقایسه آن با سایر گروه‏های عقب‏مانده ذهنی آموزش‏پذیر

هدف: این پژوهش با هدف بررسی ملاک‌های دوستی و دوست‏یابی افراد سندرم داون 14 تا 24 سال و مقایسه آن با سایرگروه‏های عقب‏مانده ذهنی آموزش‏پذیر مرکز توانبخشی ولی عصر تهران سال 89-88 صورت گرفت. روش:روش این پژوهش زمینه ای است. جامعه آماری: جامعه پژوهش کلیه افراد سندرم داون و عقب‏مانده ذهنی آموزش‏پذیر 14 تا 24 سال مرکز ولی عصر در سال تحصیلی 89-88می‌باشد. نمونه آماری،حجم آن و چگونگی گزینش آن: محقق ابتدا با مراجعه به مرکز ولی عصر تهران 25 نفر گروه سندرم داون و 25 نفر عقب‏مانده ذهنی آموزش‏پذیر را با استفاده از روش نمونه‏گیری در دسترس انتخاب کرد و آنان را به لحاظ ویژگی‏هایی مانند سن، جنسیت، طبقه اجتماعی ـ اقتصادی با یکدیگر همتا نمود. روش جمع‏آوری داده‌ها و ابزار های آن: آزمون محقق ساخته 28 سیوالی که چهار زمینه مانند گذراندن اوقات فراغت، تعاون، ویژگی‏های مثبت ارتباطی و ویژگی‏های منفی ارتباطی را می‌سنجد، اجرا کرده و به بررسی و مقایسه این دو گروه پرداخته است. روش آماری: تحلیل آماری با استفاده از آزمون t مستقل انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که با 95 درصد اطمینان این دو گروه در ویژگی‏های گذراندن اوقات فراغت با یکدیگر، تعاون و ویژگی‏های منفی ارتباطی تفاوت معناداری ندارند ولی با 95 درصد اطمینان در ویژگی‏های مثبت ارتباطی و ملاک‌های دوستی و دوست‏یابی تفاوت معناداری دارند. به سخن دیگر در این زمینه‌ها افراد سندرم داون در مقایسه با سایر گروه‏های عقب‏مانده ذهنی آموزش‏پذیر بهتر عمل کردند. از آنجایی که در مراکز و مدارس ویژه (کودکان سندرم داون و عقب‏مانده های آموزش‏پذیر) بیشتر به مسایل تحصیلی و آموزشی و شغلی پرداخته می‌شود در حالی که افراد سندرم داون و عقب‏مانده ذهنی آموزش‏پذیر نیاز به مهارت‏های اجتماعی از جمله مهارت‏های دوستی و دوست‏یابی دارند، پیشنهاد می‌شود که در این مراکز علاوه بر بعد تحصیلی به بعد مهارت‏های اجتماعی توجه شود.