اثربخشی بازی ‌درمانی مبتنی بر رابطه والد - کودک بر خود تنظیمی هیجانی کودکان ‌دبستانی با ضرب‌آهنگ شناختی کند

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی بازی ‌درمانی مبتنی بر رابطه والد - کودک بر خودتنظیمی هیجانی کودکان ‌دبستانی با ضرب‌آهنگ شناختی کند انجام گرفت. پژوهش حاضر ‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کودکان ‌دبستانی با ضرب‌آهنگ شناختی کند شهر اصفهان در فصل بهار سال 1400 بود. در این پژوهش تعداد 35 کودک ‌دبستانی با اختلال ضرب‌آهنگ شناختی کند با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (17 کودک در گروه آزمایش و 18 کودک در گروه گواه). گروه آزمایش مداخله بازی‌درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک را طی یک ماه در 8 جلسه 75 دقیقه‌ای دریافت نمودند. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه ضرب‌آهنگ شناختی کند (مک‌برنت و همکاران، 2014) و پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی (شیلد و کیکتی، 1998) بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس آمیخته با استفاده از نرم‌افزار آماری 23spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که بازی‌درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک بر خودتنظیمی هیجانی کودکان دبستانی با ضرب‌آهنگ شناختی کند تاثیر معنادار دارد (p<0.001). بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان چنین نتیجه گرفت که بازی ‌درمانی مبتنی بر رابطه والد - کودک با بهره‌گیری از انعکاس همدلانه و صمیمی احساسات کودک، تشویق و تقویت والدین و طبیعی جلوه دادن مشکلات ارتباطی با فرزندان می‌تواند به عنوان یک روش کارآمد جهت بهبود خودتنظیمی هیجانی کودکان ‌دبستانی با ضرب‌آهنگ شناختی کند مورد استفاده گیرد.

the effectiveness of play therapy based on parent-child relationship with a filial approach on emotional self-regulation of primary school children with sluggish cognitive tempo

the present study was conducted to investigate the effectiveness of play therapy based on the parent-child relationship on emotional self-regulation of primary school children with sluggish cognitive tempo. the present study was quasi-experimental with a pretest, posttest, control group, and two-month follow-up period design. the statistical population of the present study included primary school children with sluggish cognitive tempo in the city of isfahan in the spring of 2021. 35 children with sluggish cognitive tempo were selected through a multi-stage clustered sampling method and they were randomly accommodated into experimental and control groups (17 children in the experimental group and 18 children in the control group). the experimental group received eight seventy-five-minute play-therapy sessions based on parent-child relationship interventions for one month. the applied questionnaires in this study included a sluggish cognitive tempo questionnaire (mcburnet et al, 2014) and an emotional self-regulation questionnaire (shields cicchetti, 1998). the data from the study were analyzed through mixed anova via spss23 software. the results showed that play therapy based on the parent-child relationship has a significant effect on the emotional self-regulation of primary school children with sluggish cognitive tempo (p<0.001). according to the findings of the present study, it can be concluded that play therapy based on the parent-child relationship can be applied as an efficient method to increase the emotional self-regulation of primary school children with sluggish cognitive tempo through employing empathetic and intimate reflection of the child’s feelings, encouragement and strengthening of parents and making communication problems with children natural.