اثربخشی آموزش مثبت نگری بر امید و رضایت از زندگی در مادران دارای فرزند معلول

تولد فرزند معلول می‌تواند اثرات منفی شدیدی بر مادران داشته باشد؛ چراکه می‌بایست خواسته‌های بیشتری را برآورده کنند. هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مثبت‌نگری بر امید و رضایت از زندگی مادران دارای فرزند معلول اجرا شد. روش‌ پژوهش،‌ نیمه‌‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس-آزمون و پیگیری و گروه گواه بود. نمونه پژوهش به حجم 30 نفر از بین مادران دارای فرزند معلول تحت پوشش سازمان بهزیستی شاهین‌شهر در سال 1397 به روش نمونه‌گیری هدفمند، انتخاب و به‌تصادف، در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. شرکت‌کنندگان مقیاس امیدواری (اشنایدر و همکاران، 1991) و پرسشنامه رضایت از زندگی‏ (داینر و همکاران، 1985) در مراحل پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری تکمیل کردند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 60 دقیقه‌ای و هفتگی؛ تحت آموزش مثبت‌نگری قرار گرفت و گروه گواه، آموزشی دریافت نکرد. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل‌واریانس با اندازه‌گیری مکرر و با استفاده از نرم‌افزار spss، انجام گرفت. نتایج نشان داد که در متغیر امید، عامل زمان (p<0.05, f=16.907)، عامل گروه (p<0.05, f=19.864) و تعامل زمان و گروه (p<0.05, f=17.996) و در متغیر رضایت از زندگی، عامل زمان (p<0.05, f=8.757)، عامل گروه (p<0.05, f=8.806) و تعامل زمان و گروه (p<0.05, f=9.543) معنادار هستند که این یافته‌ها نشان دهنده این است که بین دو گروه و در سه مرحله پژوهش در عامل امید و رضایت از زندگی تفاوت معناداری وجود دارد. لذا می‌توان از آموزش مثبت‌نگری در مراکز روانشناختی به عنوان درمانی موثر به منظور بهبود امید و رضایت از زندگی مادران دارای فرزند معلول استفاده کرد.

the effectiveness of positive thinking training on hope and life satisfaction in mothers with disabled children

the birth of a disabled child can have severe negative effects on mothers; because they have to fulfill more demands. the aim of this study was to investigate the effectiveness of positive thinking training on hope and life satisfaction in mothers with disabled children. the research method was  quasi-experimental with pre-test, post-test and follow-up design and control group. the research sample consisting of 30 mothers with disabled children under the auspices of shahinshahr welfare organization in 2016 was selected by purposive sampling and randomly divided into experimental and control groups. participants completed the hope scale (schneider et al., 1991) and life satisfaction questionnaire (diner et al., 1985) at the pre-test, post-test, and follow-up stages. experimental group was trained for 8 sessions of 60 minutes per week in positive thinking training and the control group did not receive any training. data analysis was performed using repeated measures analysis of variance. the results showed that in the variable of hope, time factor (p<0.05, f=16.907), group factor (p<0.05, f=19.864) and time and group interaction (p<0.05, f=17.996) and in life satisfaction variable, time factor (p<0.05, f=8.757), group factor (p<0.05, f=8.806) and time and group interaction (p<0.05, f=9.543) are significant that these findings indicate that there is a significant difference between the two groups in the three stages of research on the factor of hope and life satisfaction. therefore, positive thinking training in psychological centers can be used as an effective treatment to improve the hope and life satisfaction of mothers with disabilities