مقایسه اثربخشی بازی ‌درمانی مبتنی بر رویکرد شناختی-رفتاری و قصه درمانی بر جرات ورزی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش‌ پذیر

پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان اثربخشی بازی‌درمانی شناختی- رفتاری و قصه درمانی بر جرات‌ورزی دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر صورت گرفت. این پژوهش، مطالعه‌ای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل ‌دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر در سال تحصیلی 1399-1400 بود که در مدارس ابتدایی استثنایی شهر تبریز مشغول تحصیل بودند. نمونه‌ی آماری شامل 45 دانش‌آموز پسر مقطع ابتدایی بود که 15 نفر گروه آزمایش بازی‌درمانی، 15 نفر گروه آزمایش قصه درمانی و 15 نفر گروه کنترل با جایگزینی تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل انتخاب شد. جهت جمع‌آوری داده‌ها، مقیاس جرات‌ورزی گمبریل وریچی (1975) مورد استفاده قرار گرفت. یکی از گروه‌های آزمایش برنامه آموزشی بازی‌درمانی (8 جلسه 45 دقیقه‌ای بازی‌درمانی شناختی-رفتاری)، گروه دوم برنامه آموزشی قصه درمانی (8 جلسه 45 دقیقه‌ای قصه درمانی) و گروه کنترل مداخله دریافت نکردند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین بازی‌درمانی شناختی-رفتاری و قصه درمانی با گروه کنترل در جرات‌ورزی تفاوت معناداری وجود دارد (p<0.001). قصه درمانی نسبت به بازی‌درمانی در افزایش مهارت جرات‌ورزی اثربخش‌تر بود با ضریب تاثیر 69%. بر این اساس می‌توان نتیجه گرفت که قصه درمانی و بازی‌درمانی شناختی- رفتاری می‌توانند به‌عنوان مداخلات تکمیلی در جهت آموزش جرات‌ورزی و بهبود مشکلات روان‌شناختی و رفتاری دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی به کار گرفته شوند.

comparing the efficacy of cognitive-behavioral play therapy and narrative therapy on the assertiveness of students with an educable intellectual disability

the present study aimed to compare the efficacy of cognitive-behavioral play therapy and narrative therapy on assertiveness of students with an educable intellectual disability. this study followed a quasi-experimental research design with a pre-test, post-test, and a control group. the statistical population included all students with an educable intellectual disability enrolled in tabriz elementary schools, of whom 45 male students were randomly assigned to two experimental and one control groups (15 per group) using convenience sampling. the gmbryl and ritchie’s assertiveness questionnaire (1975) were used to collect data. after the pre-test, one of the experimental groups received a play therapy program while the other group received narrative therapy. afterward, all the groups sat for a post-test. moreover, although the control group did not receive any therapy, they were required to participate in pre-and post-tests and complete the questionnaires. the covariance analysis revealed a significant difference in assertiveness between cognitive-behavioral play therapy, narrative therapy and the control groups (p<0.001).narrative therapy was more effective than play therapy at increasing assertiveness, with an effect size of 69%. thus, narrative therapy and cognitive-behavioral play therapy can be used in conjunction to alleviate psychological problems in students with educable intellectual disabilities.