تاثیر واقعیت درمانی بر استیگمای مادران کودکان دارای ناتوانی‌های رشدی و ذهنی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش واقعیت درمانی بر استیگما و مولفه‌های مادران کودکان دارای ناتوانی‌های رشدی و ذهنی شهر سبزوار انجام شد. روش تحقیق نیمه‌تجربی از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل همه مادران کودکان دارای ناتوانی‌های رشدی و ذهنی شهر سبزوار در سال تحصیلی 1395-1396بود که تعداد 34 مادر دارای فرزند با ناتوانی‌های رشدی و ذهنی با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش (17 نفر) و گواه (17 نفر) جایگزین شدند. آن‌گاه از هر دو گروه پیش‌آزمون به‌عمل آمد.گروه آزمایش مداخله واقعیت درمانی طی10 جلسه 75 دقیقه‌ای به‌صورت هفتگی دریافت نمود، در حالی که گروه گواه هیچ مداخله‌ای را دریافت نکرد. پس از انجام مداخله، از هر دو گروه پس‌آزمون به‌عمل آمد. داده‌های موردنیاز با استفاده از پرسشنامه استاندارد استیگمای ریتشر جمع‌آوری شد. سپس داده‌های جمع آوری شده با استفاده از روش‌های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی(تحلیل کواریانس) تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که واقعیت درمانی بر استیگما و مولفه‌های آن شامل بیگانگی، تایید تصورات قالبی، تجربه تبعیض اجتماعی، کنارهگیری اجتماعی در مادران کودکانِ دارای ناتوانی های رشدی و ذهنی موثر است و مادران گروه آزمایش نسبت به مادران گروه گواه در پس آزمون به طور معناداری استیگمای کمتری داشتند. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که واقعیت درمانی در کاهش استیگمای مادران کودکانِ دارای ناتوانی های رشدی و ذهنی تاثیر معناداری دارد و میتوان از آن به عنوان یک روش مداخله ای موثر برای این گروه از مادران استفاده کرد.