تدوین بستۀ آموزش شادکامی اسلامی: ارزیابی اثربخشی آن بر سازگاری زناشویی و تاب‌آوری زوجین دارای تعارض زناشویی

پژوهش حاضر با هدف تدوین بستۀ آموزش شادکامی اسلامی و ارزیابی اثربخشی آن بر سازگاری زناشویی و تاب‌آوری زوجین دارای تعارض زناشویی انجام گرفت. روش پژوهش در بخش کیفی، تحلیل مضمون به روش استقرایی و در قسمت کمی نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه و دورۀ پیگیری دوماهه بود. جامعۀ آماری پژوهش شامل زنان دارای تعارض زناشویی مراجعه‌کننده به مراکز مشاورۀ منطقۀ شرق تهران در شش‌ماهۀ اول 1399 بود. در این پژوهش، 26 زوج به روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه‌های آزمایش و گواه جای‌دهی شدند (28 نفر در گروه آزمایش و 24 نفر در گروه گواه). گروه آزمایش مداخلۀ بستۀ آموزش شادکامی اسلامی (8 جلسه) را طی دو ماه دریافت کردند. پرسشنامه‌های مورد استفاده شامل پرسشنامۀ تعارض زناشویی (mcq)، پرسشنامۀ وضعیت زناشویی (msq) و پرسشنامۀ تاب‌آوری (rq) بود. داده‌ها به شیوۀ تحلیل واریانس آمیخته به‌وسیلۀ نرم‌افزار آماری spss23 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد بستۀ آموزش شادکامی اسلامی، از نظر متخصصان دارای روایی محتوایی و اجرایی مناسب است. همچنین نتایج بیانگر آن بود که آموزش شادکامی اسلامی بر سازگاری زناشویی و تاب‌آوری زوجین دارای تعارض زناشویی تاثیر دارد (0.0001>p)؛ چنان‌که این مداخله به بهبود سازگاری زناشویی و تاب‌آوری زوجین منجر شده است. براساس یافته‌ها، آموزش شادکامی اسلامی با ایجاد ارتباط امن، حمایت‌کننده و همدلانه، آموزش مفهوم بخشش، توجه به پیامدهای مثبت صبر و شناسایی توانمندی و استعدادهای ذاتی زوجین در دسترسی به شادکامی، روشی کارآمد در جهت بهبود سازگاری زناشویی و تاب‌آوری زوجین است.

codifying a training package of islamic happiness: evaluating its efficacy on the marital adjustment and resilience in the couples with marital conflict

the purpose of this research was to standardize an islamic happiness training program and assess its effectiveness in promoting marital adjustment and resilience among couples experiencing marital conflict. the qualitative portion of the study employed theme analysis via the inductive method, while the quantitative portion utilized a quasi-experimental design comprising a control group, pretest, posttest, and two-month follow-up period . in the spring and summer of 2020, couples experiencing marital conflict who were referred to counseling centers in the east district of tehran constituted the statistical population of the current study. by employing a multistage sampling method, 26 couples were chosen and allocated at random into the experimental and control groups (with 28 individuals in the experimental group and 24 in the control group). the experimental group was provided with an eight-session islamic contentment training program over the course of two months. in this study, the employed questionnaires were the marital conflict questionnaire (mcq), the marital status questionnaire (msq), and the resilience questionnaire (rq). the data obtained from the study were subjected to analysis using mixed anova in spss-23. the findings of the study indicate that the happiness training program contains pertinent material and possesses executive validity in the opinion of the experts. moreover, the findings indicated that islamic contentment training improved the marital adjustment and resilience of couples experiencing marital conflict (p<0.0001), as this intervention resulted in an increase in the aforementioned characteristics. based on the results of the current investigation, it has been determined that implementing islamic happiness training can effectively enhance the marital adjustment and resilience of couples. this can be achieved through the practice of safe, supportive, and empathetic communication, instruction in the concept of forgiveness, recognition of the positive consequences of patience, and identification of the couples’inherent capabilities and potential in granting access to happiness.