مقایسة اثربخشی درمان هیجان‌مدار و درمان مثبت‌نگر بر رضایت زناشویی و احساس تنهایی زنان ازدواج‌کرده بدون رضایت والدین

هدف از پژوهش حاضر مقایسة اثربخشی درمان هیجان‌مدار و درمان مثبت‌نگر بر رضایت زناشویی و احساس تنهایی زنان ازدواج‌کرده بدون رضایت والدین بود. در این پژوهش کاربردی از نوع طرح آزمایشی تک‌موردی از نوع خط پایة چندگانة ناهم‌زمان استفاده شد. جامعة آماری شامل زنانی بود که بدون رضایت والدین ازدواج کرده بودند. حجم نمونه شامل 6 نفر بود که به‌صورت دردسترس از میان زنان ازدواج‌کردة بدون رضایت والدین در سال 1400 در شهر خرم‌آباد انتخاب شدند. پروتکل درمان هیجان‌مدار و مثبت‌نگر در سه مرحلة خط پایه و 10 جلسه مداخلة 90 دقیقه‌ای و پیگیری در سه مرحله در سال 1400 اجرا شد. آزمودنی‌ها نیز در دو دستة 3 نفره (درمان هیجان‌مدار و مثبت‌نگر) به مقیاس‌های رضایت زناشویی (enrich) و احساس تنهایی (ucla) پاسخ دادند. داده‌ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. براساس یافته‌های پژوهش، میانگین میزان بهبودی در متغیر رضایت زناشویی به شرح زیر است: برای درمان هیجان‌مدار در مرحلة پس از درمان سه نفر 61.41 درصد و پیگیری 60.91 درصد، درمان مثبت‌نگر در مرحلة پس از درمان سه نفر 53.21 درصد و پیگیری 51.46 درصد، در متغیر احساس تنهایی برای درمان هیجان‌مدار در مرحلة پس از درمان سه نفر 58.36 درصد و پیگیری 58.9 درصد، درمان مثبت‌نگر در مرحلة پس از درمان سه نفر 59.56 درصد و پیگیری 59.76 درصد بود. با توجه به یافته‌های پژوهش، هردو درمان هیجان‌مدار و مثبت‌نگر بر رضایت زن اثرگذار بوده، اما درمان هیجان‌مدار تاثیر بیشتری داشته است. همچنین بر احساس تنهایی هردو درمان اثرگذار بوده است و تفاوت معناداری با یکدیگر نداشته‌اند.

comparison of the efficacy of emotion-focused therapy and positive psychotherapy on marital satisfaction and feelings of loneliness in married women without parental consent

the aim of the present study was to compare the effectiveness of emotion-focused therapy and positive psychotherapy on marital satisfaction and feelings of loneliness in married women without parental consent. the present practical study used a single-case experimental design with multiple asynchronous baselines. the statistical population included women who were married without parental consent. the sample consisted of 6 individuals selected from among women married without parental consent in khorramabad. emotion-focused therapy and positive psychotherapy protocol were conducted during three baseline phases and 10 sessions of 90-minute intervention and follow-up in three phases in 2021, and subjects answered the marital satisfaction and feelings of loneliness scales in two groups of three. data were analyzed using the visual drawing, reliable change index (rci), and percent recovery formula. the results of the study indicated that the average rate of improvement in the marital satisfaction variable of emotion-oriented treatment at post-treatment for three individuals was 61.41% and at follow-up 60.91%, positive treatment, in the post-treatment for three people was 53.21 percent and for the follow-up 51.46%, in the variable of the feeling of loneliness, emotion-oriented treatment in the post-treatment for three people was 58.36% and for the follow-up 58.9%, positive treatment, in the post-treatment for three people was 59.56% and for the follow-up it was 59.76%. the results of the study show that both the emotion-focused and positive treatments had an effect on marital satisfaction, with the emotion-focused treatments having a stronger effect. in addition, both treatments had an effect on feelings of loneliness and there was no significant difference.