مقایسه اثربخشی درمان یکپارچه فراتشخیص اختلالات هیجانی و درمان فراتشخیص کارآمدی هیجانی بر تنظیم هیجان بزرگسالان دارای لکنت‌زبان

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی و مقایسه درمان یکپارچه فراتشخیص اختلالات هیجانی و درمان فراتشخیص کارآمدی هیجانی بر تنظیم هیجان بزرگسالان دارای لکنت‌زبان مبتلا به اختلال اضطرابی است. این پژوهش کاربردی و طرح آن از نوع شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون گروه گواه و دوره پیگیری است. جامعه آماری شامل تمامی بزرگسالان دارای لکنت‌زبان مراجعه‌کننده به کیلینیک‌های گفتاردرمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران‌شهر تهران و انجمن لکنت ایران در سال 1398 است. تعداد نمونه 36 فرد (27 مرد و 9 زن) واجد شرایط داوطلب است که براساس نمونه‌گیری از نوع دردسترس انتخاب و براساس ملاک‌های ورود به پژوهش مانند مصاحبه بالینی ساختاریافته وارد مطالعه شدند و به‌صورت تصادفی در گروه درمان یکپارچه فراتشخیص اختلالات هیجانی، گروه درمان فراتشخیص کارآمدی هیجانی و یک گروه گواه قرار گرفتند. برای گروه‌های درمانی، مداخله‌ها 12 جلسه دوساعته بود و برای گروه گواه مداخله‌ای صورت نگرفت. ابزار پژوهش، پرسشنامه دشواری در تنظیم هیجان گراتز و روئمر (ders) بود. برای تحلیل داده‌ها از نرم‌افزارspss  با توجه به نوع مطالعه و اندازه‌گیری در سه‌ مرحله از تحلیل واریانس با رویکرد اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. از یافته‌های قابل‌توجه پژوهش می‌توان به اثربخشی درمان فراتشخیص کارآمدی هیجانی بر کاهش هر شش مولفه دشواری در تنظیم هیجان (p<0/01) و اثربخشی درمان یکپارچه فراتشخیص اختلالات هیجانی بر کاهش چهار مولفه دشواری در تنظیم هیجان (p<0/01 ) اشاره کرد. درمجموع درمانگران حیطه لکنت می‌توانند با به‌کارگیری این دو روش زمینه را برای تنظیم هیجان فراهم کنند.

Comparison of the Effect of Unified Transdiagnostic Treatment from Emotional Disorders and Emotion Efficacy Therapy on Emotion Regulation among Adults with Stuttering

The main aim of the present study is to compare the effectiveness of unified transdiagnostic treatment of emotional disorders and emotion efficacy therapy on emotion regulation in adults with stuttering and anxiety disorder. The research method is applied purposively and the research design is a quasiexperimental with pretestposttest design and control group with a followup period. The statistical population include all stuttering adults who visited speech therapy clinics in Tehran and the Iranian Stuttering Association in 2018–2019. 36 individuals (27 males and 9 females) who stutter were selected using an available sample and based on inclusion criteria such as a structured clinical interview. They were then randomly assigned to the experimental groups and the control group. For the treatment groups, each intervention was based on twohour sessions, and for the control group, no intervention was conducted. The tools used in the present study included the Gratz and Roemer’sDifficulties in Emotion Regulation Scale (DERS). According to the nature of the study and measurement in three stages, repeated measures analysis was used to analyze the data using SPSS 18. From the remarkable results, we can mention the effectiveness of EET on reducing all six components of emotion regulation difficulties (P <0.01) and the effectiveness of UP on reducing the four components of emotion regulation difficulties (P <0.01). In general, stuttering therapists can use these two methods for better emotion regulation.