رابطه ساختاری خود- طرحواره‌های ریاضی با اشتیاق ریاضی: نقش میانجی باورهای توانایی- انتظار و ارزش تکلیف

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه ساختاری خود- طرحواره‌های ریاضی با اشتیاق ریاضی با نقش میانجی باورهای توانایی- انتظار و ارزش تکلیف بود. این پژوهش از نوع پژوهش همبستگی با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری بود که 500 نفر از دانش آموزان دختر پایه های یازدهم رشته تجربی و ریاضی شهر تهران سال 1398به روش نمونه گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. همه آن ها پرسشنامه‌های خودطرحواره ریاضی (mseq)، انتظار- ارزش سمنان (sevq)، هزینه تکلیف ریاضی (tcs) و اشتیاق ریاضی (meq) را تکمیل نمودند. روابط درونی متغیرها با روش معادلات ساختاری آزمون شد. یافته‌ها نشان داد خود- طرحواره‌های ریاضی به‌صورت مستقیم بر باورهای توانایی- انتظار تاثیر مثبت داشت. خود- طرحواره‌های هم به‌صورت مستقیم و هم به‌صورت غیرمستقیم و با میانجی‌گری باورهای توانایی- انتظار بر ارزش تکلیف تاثیر داشت. باورهای توانایی- انتظار ریاضی نیز، به‌صورت مستقیم بر ارزش تکلیف ریاضی تاثیر داشت. خود- طرحواره‌های ریاضی بر اشتیاق ریاضی معنا‌دار نبود؛ اما اثر غیرمستقیم آن معنادار بود. اثر مستقیم باورهای توانایی- انتظار هم به‌صورت مستقیم و هم به‌صورت غیرمستقیم و با میانجی‌گری ارزش تکلیف بر اشتیاق ریاضی تاثیر داشت. مسیر مربوط به ‌اثر مستقیم ارزش تکلیف ریاضی بر اشتیاق ریاضی نیز معنا‌دار بود. بنابراین، خودطرحواره‌های ریاضی به‌واسطه باورهای توانایی انتظار و ارزش تکلیف ریاضی بر اشتیاق ریاضی تاثیر داشتند.