نقش میانجی‌گر سازوکارهای دفاعی و احساس گناه در رابطه بین صفات شخصیت با تجارب تجزیه‌ای

هدف از پژوهش حاضر، تعیین نقش میانجی‌گر سازوکارهای دفاعی و احساس گناه در رابطه بین صفات شخصیت و تجارب تجزیه ای بود. روش مطالعه توصیفی از نوع همبستگی و هدف کاربردی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمام شهروندان ساکن در شهر کرج بود که از میان مراکز تفریحی، فرهنگی و هنری به روش نمونه برداری خوشه ای در مرحله اول 5 منطقه و در مرحله دوم 10 مرکز و به‌صورت داوطلبانه 550 نفر (241 زن و 207 مرد) انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌های استاندارد پنج عاملی نئو (neo)؛سازوکارهای دفاعی-40 (dsq-40)؛ احساس گناه (gi) و مقیاس تجارب تجزیه ای (des) بود. جهت تحلیل داده ها از روش مدلیابی معادلات ساختاری و نرم‌افزار 24amos- استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر، نشان داد ضرایب مسیر غیرمستقیم بین روان‌رنجورخویی با تجارب تجزیه ای (0.044=β و 0.01>p)، گشودگی به تجربه با تجارب تجزیه ای (0.040=β و 0.01>p)، روان‌رنجورخویی با احساس گناه (0.72=β و 0.05>p)، گشودگی به تجربه با احساس گناه (0.081-=β و 0.05>p) و سازوکارهای دفاعی ناسازگارانه با تجارب تجزیه ای (0.068=β و 0.01>p) معنادار بود. پیشنهاد می شود که آن دسته از سازوکارهای دفاعی را در افراد هدف درمان قرار می دهند که به هنگام اشتباهات و تخطی‌گری، موجب سرزنش‌گری و احساس گناه بیش‌ازحد و غیرمنطقی و تجارب تجزیه ای می ‌شوند.