ارائه مدل علّی تاثیر آرزوهای ذاتی و بیرونی بر رضایت از زندگی: نقش میانجی سلامت روانی

هدف از پژوهش حاضر، ارائه مدل علّی تاثیر آرزوهای ذاتی و بیرونی بر رضایت از زندگی با توجه به نقش میانجی سلامت روانی بود. روش پژوهش، کاربردی و از نوع پژوهش‌های پیش‌بین بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی در سال تحصیلی 92-1391 بودند. برای‌این‌منظور، تعداد 250 نفر از دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی به روش نمونه‎گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش، شاخص آرزو گروزت و همکاران (ai)، پرسشنامه‌ سلامت عمومی 28 سوالی (ghq-28) و مقیاس رضایت از زندگی داینر و همکاران (swls) بودند. تمام تحلیل ها به روش مدل‌سازی معادلات ساختاری انجام شدند. نتایج نشان داد که آرزوهای ذاتی، سلامت روانی را به صورت مثبت و آرزوهای بیرونی، سلامت روانی را به‌صورت منفی پیش‌بینی می‌کنند؛ آرزوهای ذاتی و بیرونی بر رضایت از زندگی به‌طور مستقیم تاثیری نداشتند؛ بلکه آرزوهای ذاتی با واسطه‌گری سلامت روانی می‌تواند بر رضایت از زندگی دانشجویان بیفزاید؛ اما آرزوهای بیرونی با واسطه‌گری سلامت روانی می‌تواند از میزان رضایت از زندگی دانشجویان بکاهد. همچنین سلامت روانی تاثیر علّی و مستقیمی بر رضایت از زندگی داشت. با توجه به نتایج، می‌توان راه رسیدن به رضایت و سلامت روان‌شناختی را در پرتو توجه به ارزش‌ها و آرزوها، نیازهای بنیادی، معنادار بودن و هدفمندی زندگی برای دانشجویان فراهم نمود.