رابطه بین خودتنظیمی هیجانی، ادراک از محیط یادگیری و تاب‌آوری تحصیلی: کاربرد مدل‌یابی دو سطحی دانش‌آموز و کلاس

هدف از مطالعه حاضر، رابطه بین خودتنظیمی هیجانی، ادراک از محیط یادگیری و تاب‌آوری تحصیلی با کاربرد مدل‌یابی دو سطحی دانش‌آموز و کلاس بود. این مطالعه با ایده‌گرفتن از رویکرد بوم‌شناختی، نسبت به تاب‌آوری کودک و نوجوان، بر روی نقش معلم و کلاس می‌پردازد. این رابطه در میان 450 دانش‌آموز دختر دوره پایه دهم از مناطق 19گانه آموزش‌وپرورش مناطق تهران که از هر منطقه سه دبیرستان انتخاب شدند، بررسی گردید. ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس‌های معلم به‌عنوان بافت اجتماعی (tsc)، تاب‌آوری تحصیلی ari  و خودتنظیمی هیجانی (srq) بودند. نتایج تحلیل چندسطحی نشان‌دهنده رابطه مثبت و معنادار بین متغیرهای پژوهش بود که با وارد کردن متغیرها در هر دو سطح، رابطه متغیر خودتنظیمی هیجانی با تاب‌آوری تحصیلی در سطح اول (سطح p<0.001) و مولفه‌های درگیری، ساختار و حمایت از خودمختاری در سطح کلاس (p<0.001) معنادار است. بنابراین، مدارس حدود 27 درصد از واریانس تاب‌آوری تحصیلی را تبیین می‌کنند و 73 درصد برای عوامل سطح دانش‌آموزان تبیین شده است. همچنین نتایج نشان داد که مدل دوسطحی برخلاف مدل معمولی و یک‌سطحی، دانش بیشتری در ارتباط با رابطه بین متغیرها ارائه می‌دهد. یافته‌های این پژوهش نشان داد که عوامل موثر بر تاب‌آوری تحصیلی دانش‌آموزان چندسطحی است و برای بررسی تاب‌آوری تحصیلی دانش‌آموزان، باید به همه سطوح موثر بر آن توجه شود و با واردکردن متغیرها در هردو سطح، رابطه متغیر خودتنظیمی هیجانی با تاب‌آوری تحصیلی در سطح دانش‌آموز و مولفه‌های درگیری، ساختار و حمایت از خودمختاری در سطح کلاس معنادار می‌باشد.

Relationship Between Emotional SelfRegulation, Perception of Learning Environment and Academic Resilience: Application of TwoLevel Modeling of Student and Classroom

The aim of the present study was to investigate the relationship between emotional selfregulation, perceived learning environment and academic resilience using twolevel modeling of students and classrooms. This study focuses on the role of teacher and classroom through the idea of an ecological approach to child and adolescent shadowing. This relationship was investigated among 450 female students of the 10th grade from the 19 areas of education in Tehran’s regions (144.7), selected from three high schools in each region. Students responded to the teacher’s scale as social context, Belmont et al. (1992) and academic resilience, Samuels (2004) and emotional selfregulation, Grass and John (1998). The results of multivariate analysis indicated a positive and significant relationship between the research variables. By including variables on both levels, the relationship between emotional selfregulation and educational resilience at the first level (p <0.001) and the components of participation, structure, and support for autonomy at the level of the class (p <0.001) became significant. Therefore, schools account for about 27% of the variance in academic resilience, and 73% of the students are explained. The results also showed that the twolevel model, in contrast to the typical onelevel model, provides more information about the relationship between variables. Present findings showed that the factors affecting the academic resilience of the students are multilevel, and in order to study the academic resilience of the students, all the effective levels should be considered by introducing variables on both levels, the relationship between emotional selfregulation and educational resilience at the student level and the components of participation, structure and support for selfdetermination at the level of the class are meaningful.