رابطه خودتنظیمی و خودکارآمدی با تعلل ورزی: مقایسه دانش آموزان با اختلالات یادگیری و عادی

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودتنظیمی و خودکارآمدی با تعلل ورزی در دانش آموزان سال هفتم شهر تهران و مقایسه مدل ساختاری این روابط در بین دو گروه با اختلالات یادگیری و عادی است. به این منظور، 300 دانش‌آموز سال هفتم ابتدایی (150 دانش آموز با اختلالات و 150 دانش آموز عادی)، به‌صورت تصادفی از چهار منطقه (2، 6، 13، 18) آموزش ‌و پرورش شهر تهران انتخاب شدند و به مقیاس سنجش یادگیری خودتنظیمی میلر و همکاران (1996)، خودکارآمدی عمومی دانشجویان شرر و همکاران (1982) و تعلل ورزی سولومون و روثبلوم (1984) پاسخ دادند. نتایج نشان داد که دانش آموزان با اختلالات یادگیری و عادی، به لحاظ مدل ساختاری در پژوهش حاضر با یکدیگر تفاوت دارند و هم‌ارز نیستند و برگزاری دوره های آموزشی به منظور افزایش خودکارآمدی و خودتنظیمی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری به منظور کاهش تعلل ورزی در آن ها سودمند است.