اثربخشی برنامه غنی سازی روابط زناشویی بر افزایش صمیمیت و امیدواری زوجین دارای فرزند معلول

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی برنامه غنی‌سازی روابط زناشویی بر افزایش صمیمیت و امیدواری زوجین دارای فرزند معلول انجام گرفت. روش پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زوجینی بودند که به دلیل داشتن فرزند معلول به مرکز توان‌بخشی شایان واقع در شهر تهران مراجعه کرده، و از میان آنان 30 زوج که در پرسشنامه صمیمیت زناشویی و امیدواری نمره پایین‌تری کسب کرده بودند، به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 زوج) و کنترل (15 زوج) گماشته شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه صمیمیت زناشویی (اولیاء، 1385) و پرسشنامه امیدواری (اسنایدر، 1994) (adhs) بود که هر گروه در دو نوبت پیش‌آزمون و پس‌آزمون، آن را تکمیل کردند. جلسات آموزشی برنامه غنی‌سازی ارتباط برای زوجین گروه آزمایش در 7 جلسه 90 دقیقه‌ای اجرا شد، اما برای شرکت‌کنندگان گروه کنترل آموزشی ارائه نگردید. سپس داده‌های جمع آوری شده از طریق تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحلیل نشان داد بین امیدواری و صمیمیت زناشویی (به جزء خرده مقیاس‌های صمیمیت جسمانی و روان‌شناختی) در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنادار وجود داشت. به‌عبارت ‌دیگر، آموزش برنامه غنی‌سازی روابط زناشویی می‌تواند روش موثری در زمینه افزایش امیدواری و صمیمیت در زوجین دارای فرزند معلول باشد.