بهینه‌سازی فرایند کنترل صدای سایلنسری از جنس پلی‌استایرن (یونولیت) و بررسی نقش آن در تغییر شاخص افت ورودی صدای منابع هنگام استفاده به صورت حصار در محیط آزمایشگاهی

مقدمه: مواجهه با صدای بیش از حد مجاز، یکی از معضلات بهداشتی کارگران در دنیا محسوب می‌گردد. یکی از مهم‌ترین راه‌های کنترل صدا، استفاده از مواد جاذب به صورت سایلنسر اطراف منبع صوت می‌باشد. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان افت ورودی صدای سایلنسری از جنس یونولیت و تغییرات ساختاری آن به منظور بهبود کاهش صوت انجام شد.روش‌ها: جهت ساخت سایلنسر به شکل حصار (enclosure)، از فوم پلی‌استایرن (یونولیت) به صورت مکعب مستطیل (بدون وجه کف) با دانسیته 20 کیلوگرم بر مترمکعب و ضخامت دیواره‌ها و سقف 5 سانتی‌متر و ابعاد کلی 5/1 × 1 × 1 متر استفاده شد. همچنین، یک بلندگو به عنوان منبع تولید صدا با تراز صوت 100 دسی‌بل جهت پخش صوت به صورت عمود بر زمین و دو میکروفن نیز به منظور جمع‌آوری صدا مورد استفاده قرار گرفت. سپس با اعمال تغییراتی مانند افزایش ضخامت و ایجاد حفره روی دیواره‌ها، میزان کاهش صوت بررسی گردید.یافته‌ها: وجود سایلنسر یونولیت با ضخامت 5 سانتی‌متر و بدون حفره، سبب کاهش صوت حداکثر 5/34 دسی‌بل در فرکانس 500 هرتز شد. افزایش ضخامت به 7 سانتی‌متر و اضافه نمودن حفره به قطر 2 سانتی‌متر در فرکانس‌‌های 250، 500، 1000 و 2000 هرتز، منجر به کاهش صوت بیشتری نسبت به سایلنسر بدون تغییرات گردید.نتیجه‌گیری: به منظور افزایش بهره‌وری سایلنسری از جنس پلی‌استایرن، با توجه به شرایط اقتصادی و محل مورد نظر، می‌توان از ضخامت بیشتر این ماده استفاده نمود. همچنین، طراحی صحیح حفره بر روی دیواره‌های سایلنسر، سبب افزایش افت صدای ناشی از منبع به محیط بیرون از سایلنسر می‌گردد.