ارزیابی تاثیر برنامه آموزشی سواد سلامت به کارکنان بهداشتی بر ارتقای خودکارامدی بیماران دارای بیماری مزمن

مقدمه: سواد سلامت، میزان ظرفیت هر فرد برای کسب، تفسیر و درک اطلاعات اولیه از خدمات سلامتی برای اخذ تصمیم‌گیری مناسب می‌باشد. این مطالعه، با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزش سواد سلامت ارتباطی به کارکنان مراکز بهداشتی- درمانی بر ارتقای خودکارامدی بیماران دارای بیماری مزمن در شهر مشهد اجرا شد.روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی از نوع مداخله قبل و بعد شاهددار تصادفی شده بود که بر روی 240 نفر از بیماران دارای بیماری مزمن به روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای انجام گردید. مداخله آموزشی مبتنی بر سواد سلامت بر اساس چهار مهارت ارتباط گفتاری، نوشتاری، توانمندسازی و بهبود سیستم‌های حمایتی، طراحی و طی سه جلسه بحث گروهی متمرکز و یک کارگاه آموزشی برای 12 نفر از کارکنان بهداشتی (پزشک، پرستار،کارشناس تغذیه و بیماری‌ها) درگروه آزمون انجام شد. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل پرسش‌نامه ارزیابی سواد سلامت، مراقبت اولیه در بزرگسالان و خودکارامدی در بیماری مزمن بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss و آزمون‌های t، anova و 2χ با در نظر گرفتن سطح معنی‌داری کمتر از 5 درصد تجزیه و تحلیل گردید.یافته‌ها: بیماران در دو گروه از نظر متغیرهای فردی با یکدیگر تفاوت معنی‌داری نداشتند (063/ = p). بعد از مداخله، تفاوت آماری معنی‌دار در میانگین سواد سلامت کارکنان (007/0 = p)، سواد سلامت بیماران (001/0 > p) و خودکارامدی بیماران (003/0 = p) در گروه مداخله مشاهده گردید.نتیجه‌گیری: مداخلات آموزشی جهت ارتقای سواد سلامت ارتباطی کارکنان بهداشتی در گروه مداخله در ارتقای خودکارامدی بیماران در مقایسه با آموزش‌های رایج در مراکز بهداشتی- درمانی، موثرتر می‌باشد.