سقوط یک معضل پنهان بهداشتی؛ بررسی روند و میزان شیوع سقوط و عوامل مرتبط با آن در منازل شهر تبریز طی سال ‌های 1386 تا 1390

مقدمه: تاکنون مطالعه سیستماتیکی به منظور ارزیابی میزان فراوانی، علل و آسیب‌های جسمی ناشی از سقوط در منازل شهری و روستایی تبریز صورت نگرفته است. بنابراین، مطالعه حاضر جهت مشخص نمودن وضعیت مشکل بهداشتی مذکور در تبریز طراحی و اجرا گردید.روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع گذشته‌نگر بود که به شیوه توصیفی- تحلیلی انجام گرفت و در آن، 43170 نفر که به علت سقوط در طول سال‌های 90-1386 به اورژانس بیمارستان‌ها منتقل شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها، از سیستم اطلاعات برنامه کشوری ثبت حوادث در جوامع ایمن استفاده گردید. اطلاعات افراد حادثه دیده شامل سن، جنس، سال، ماه، مکان وقوع و نتیجه حادثه بود. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون‌های χ² و independent t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: 43170 نفر در طول پنج سال به علت آسیب ناشی از سقوط به اورژانس‌ها مراجعه کرده بودند که از این تعداد، 56/6 درصد سقوط‌ها در منزل رخ داده بود. میزان حادثه در بین زنان (52/9 درصد) شایع‌تر از مردان (47/1 درصد) بود. بیشترین میزان فراوانی حوادث به ترتیب در کودکان زیر 10 سال (26/8 درصد) و افراد جوان 29-20 سال (16/6 درصد) اتفاق افتاده بود. بیشترین میزان حوادث در تمامی گروه‌های سنی به جز افراد بالای 70 سال (بیشترین میزان در زمستان)، در فصل تابستان و کمترین میزان در فصل زمستان مشاهده شد.نتیجه‌گیری: بر طبق نتایج مطالعه، بیش از یک دوم حوادث سقوط در جامعه در منازل رخ می‌دهد. بنابراین، توصیه می‌شود با طراحی برنامه‌های آموزشی مناسب و طراحی محیط منازل با استفاده از اصول ارگونومیک، میزان حوادث سقوط را کاهش داد.