بررسی فرسودگی شغلی بهورزان شاغل در خانه های بهداشت مرکز بهداشت شماره یک اصفهان در سال 1392

مقدمه: فرسودگی شغلی سندرمی روان شناختی مشتمل برسه محور خستگی هیجانی، مسخ شخصیت و احساس عدم کفایت شخصی می‌باشد، بهورزان به عنوان مراقبین سطح اول خدمات بهداشتی (primary health care- phc) در معرض انواع مشکلات جسمی و روانی می‌باشند، تحقیق حاضر با هدف تعیین وضعیت فرسودگی شغلی در بهورزان شاغل در خانه‌های بهداشت مرکز بهداشت شماره یک اصفهان در سال 1392جهت ارائه راهکار مناسب انجام گردید. روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی است که بر روی تمامی بهورزان شاغل مرکز بهداشت شماره یک اصفهان (120نفر) در سال 1392 انجام گرفت، ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه‌ای شامل اطلاعات فردی، اطلاعات حرفه‌ای، و پرسش‌نامه مسلچ (maslach) بود. پرسش‌نامه توسط بهورزان تکمیل و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماریspss نسخه 20 و آزمون‌های آماری anova، ضریب همبستگی اسپیرمن، همبستگی پیرسون و آزمون تی مستقل تحلیل گردید.یافته‌ها: نمره کلی فرسودگی شغلی در حد متوسط با میانگین (42.1) و انحراف معیار (14.7) بود. بین نمره فرسودگی شغلی در حیطه عاطفی و حیطه مسخ شخصیت (0.654 = r و 0.001 < p) و هم‌چنین حیطه عاطفی و حیطه کاهش موفقیت فردی (572/0 = r و 001/0 < p)و حیطه مسخ شخصیت وکاهش موفقیت فردی (693/0 = r و 001/0 < p) رابطه مستقیم وجود داشت. میانگین نمره فرسودگی شغلی کلی، بعد عاطفی و کاهش موفقیت فردی در زنان به طور معنی‌داری بیشتر از مردان بود (0.05 < p). سطح تحصیلات بهورزان با نمره فرسودگی شغلی در کل و در ابعاد مختلف رابطه معکوس داشت. با دور شدن محل سکونت بهورزان از خانه بهداشت فرسودگی شغلی در بعد عاطفی افزایش یافته است (04/=p).نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که فراوانی و شدت فرسودگی شغلی در بهورزان مرکز بهداشت شماره یک اصفهان در حد متوسط بوده و از این میان، میزان فرسودگی شغلی در زنان بیشتر از مردان بوده است که از دلایل آن می‌توان به انجام همزمان وظایف شغل بهورزی و وظایف خانه و فرزندان که باعث افزایش میزان اضطراب و استرس شده وهم‌چنین بعد مسافت وعدم بهره‌مندی از تسهیلات ایاب و ذهاب برای تردد به محل کار اشاره نمود.