بررسی سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و رابطه آن با کیفیت زندگی در دانشجویان مقطع کارشناسی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت جز معطوف به ارتقای سلامت از سبک زندگی است که دارای شش بعد فعالیت جسمانی، تغذیه، مسوولیت‌پذیری در مقابل سلامت، رشد روحی، روابط بین فردی و مدیریت استرس می‌باشد. این سبک زندگی علاوه بر تداوم و تقویت سطح سلامت و رفاه باعث احساس رضایت، اقناع شخصی و خود شکوفایی می‌شود. با عنایت به اهمیت چگونگی تاثیر رفتار جدید بر کیفیت زندگی به عنوان یک عامل انگیزشی برای شروع رفتار و ادامه آن، این مطالعه به بررسی رابطه و میزان تاثیر این سبک زندگی و ابعاد آن پرداخت.روش‌ها: این مطالعه، یک بررسی توصیفی- تحلیلی بود که با روش سرشماری از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1389 انجام شد. سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت با استفاده از پرسش‌نامه استاندارد health promotion lifestyle profile2 و کیفیت زندگی با استفاده از ابزار سنجش کیفیت کلی زندگی از نسخه فارسی پرسش‌نامه استاندارد qlq-c30 که توسط دکتر منتظری و همکاران به فارسی ترجمه شده است و روایی و پایایی آن مورد بررسی و تایید قرار گرفته است، اندازه‌گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی استفاده گردید.یافته‌ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 12/21 سال و 3/54 درصد از آن‌ها خانم بوده، 100 درصد آنان مجرد بودند. از میان شش بعد رفتارهای ارتقا دهنده سلامت، رشد روحی و مسوولیت‌پذیری به ترتیب با میانگین‌های 224/2 ± 01/22 و 31/2 ± 20 بیشترین و فعالیت جسمانی با میانگین 9/2 ± 58/17 کمترین امتیاز را به خود اختصاص دادند. کیفیت زندگی عمومی 7/40 درصد از دانشجویان خوب بود و تنها 8/19 درصد از آن‌ها دارای کیفیت زندگی عمومی متوسط بودند. بیشترین فراوانی مربوط به کیفیت زندگی مرتبط با سلامت خیلی خوب (6/58 درصد) و کمترین فراوانی مربوط به عالی بود (9 درصد). در این مطالعه بین وضعیت تغذیه، فعالیت جسمانی، مسوولیت‌پذیری در مورد سلامت خود، روابط بین فردی و رشد روحی و جنس ارتباط آماری معنی‌داری مشاهده نشد، اما بین مدیریت استرس و جنس دانشجویان ارتباط آماری معنی‌داری وجود داشت (05/0 = p). به علاوه بین کیفیت زندگی عمومی دانشجویان و وضعیت تغذیه، فعالیت جسمانی، مسوولیت‌پذیری در مورد سلامت خود و مدیریت استرس آن‌ها ارتباط آماری معنی‌داری وجود نداشت، اما بین کیفیت زندگی عمومی و رشد روحی دانشجویان ارتباط آماری معنی‌دار وجود داشت. همچنین بین کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و تغذیه، فعالیت جسمانی، روابط بین فردی دانشجویان و رشد روحی ارتباط آماری معنی‌دار وجود نداشت، اما بین کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و مدیریت استرس در دانشجویان ارتباط آماری معنی‌دار وجود داشت.نتیجه‌گیری: کیفیت زندگی عمومی اکثریت دانشجویان خوب بود و تنها 8/19 درصد از آن‌ها دارای کیفیت زندگی عمومی متوسط بودند. با توجه به میزان فراوانی مربوط به کیفیت زندگی مرتبط با سلامت خیلی خوب (6/58 درصد) و این که کمترین میزان فراوانی مربوط به عالی به دست آمد (9 درصد)، این امر شاهدی بر کیفیت زندگی مناسب دانشجویان تحت مطالعه می‌باشد. اتخاذ سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و ابعاد رشد روحی و مدیریت استرس حداقل در گروه دانشجویان با کیفیت کلی زندگی رابطه معنی‌دار داشتند.