خودکارآمدی در انجام فعالیت فیزیکی بیماران نارسایی قلبی: مقاله مروری

علایم فیزیکی بیماران نارسایی قلبی اغلب با کیفیت پایین زندگی این بیماران مرتبط است. تصور بر این است که بدتر شدن تدریجی در توانایی انجام فعالیت‌های روزانه و کاهش تحمل فعالیت فیزیکی منجر به افزایش نشانه‌ها در این بیماران می‌شود. فعالیت فیزیکی و ورزش می‌تواند ظرفیت عملکردی این بیماران را بهبود بخشد و نشانه‌های مربوط به بیماری را مرتفع نماید. به همین علت، ورزش به عنوان مکمل درمان‌های دارویی برای این بیماران توصیه می‌شود. در مطالعات گذشته، مداخلات مبتنی بر بهبود کارآمدی فرد مورد بحث بوده است. هدف از مطالعه مروری حاضر، این بود که به نقش خودکارآمدی به عنوان مهم‌ترین سازه تیوری شناختی اجتماعی و عوامل موثر بر آن در فعالیت فیزیکی بیماران نارسایی قلبی بپردازد. در ابتدا 5 پایگاه اطلاعاتی الکترونیکی برای شناسایی و جستجوی واژه‌های خودکارآمدی، نارسایی قلبی مزمن، نارسایی قلبی، و نارسایی احتقانی قلب و بازتوانی، فعالیت فیزیکی و ورزش در محدوده ماه اگوست 1992 تا 2012 استفاده شد. از نوشته‌های خاکستری و مروری نیز به منظور وارد نمودن تمام مطالعات مرتبط استفاده شد. بر اساس استراتژی جستجو و معیارهای در نظر گرفته شده، 12 مقاله در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. مهم‌ترین عامل موثر برای انجام ورزش و فعالیت فیزیکی منظم بیماران نارسایی قلبی خودکارآمدی آنان است. علاوه بر اثر پیش‌گویی خودکارآمدی، این سازه در تبعیت بیماران از فعالیت فیزیکی نیز نقش مهمی را ایفا می‌کند. یافته‌های این مطالعه استراتژی‌های مهم برای افزایش خودکارآمدی بیماران و در نتیجه تبیعیت بیشتر آنان را انجام درست رفتار، تجربه جانشینی، ترغیب کلامی و برانگیختگی احساسات شناسایی کرد. تعدادی از مطالعات، ارتباط قوی خودکارآمدی با فعالیت فیزیکی انجام شده در بیماران نشان را دادند. شواهدی از چند مطالعه کارآزمایی نشان می‌د‌هد که ترکیب تیوری خودکارآمدی با طراحی مداخلات فعالیت فیزیکی در این بیماران سودمند است. علاوه براین، مداخلات فعالیت فیزیکی که مبتنی بر درک خود و خودکارآمدی ورزشی است، می‌تواند اثر بسزایی در اطمینان فرد از شروع آن و درنتیجه، بهبود علایم بیماری داشته باشد. در نهایت، چنین مداخلات خودکارآمدی باید به شکل گسترده‌تری به ویژه در تغییر رفتار بیماران مورد آزمایش قرار گیرد.