بررسی غلظت فلزات سنگین در آب ورودی به دستگاه دیالیز بیمارستان‌های استان قم و مقایسه آن با استانداردهای AAMI و EPH

مقدمه: وجود فلزات سنگین در آب ورودی به دستگاه‌های دیالیز و ورود آن به بدن بیماران دیالیزی از طریق همودیالیز (به علت میزان آب زیاد دریافتی در هر بار دیالیز) باعث بروز مشکلات بسیار زیادی از قبیل مسمومیت‌های حاد، بیماری‌های مغزی، استخوانی و غیره می‌شود. بنابراین رعایت استانداردهای مربوطه در زمینه مقدار فلزات سنگین در آب دیالیز ضروری به نظر می‌رسد. این تحقیق در سال 1389 روی نمونه آب ورودی به دستگاه‌های دیالیز بیمارستان‌های استان قم برای مقایسه مقادیر فلزات سنگین موجود در آن‌ها و مقایسه با استانداردهای موجود صورت گرفت.روش‌ها: پژوهش حاضر مطالعه توصیفی تحلیلی است که به صورت مقطعی روی تعداد 45 نمونه از ورودی دستگاه دیالیز بیمارستان‌های استان قم، صورت گرفت. با توجه به این که تعداد 3 بیمارستان در استان قم دارای واحد دیالیز می‌باشد، از هر بیمارستان تعداد 15 نمونه برداشت گردید. نمونه‌ها با دستگاه اتمیک مورد آزمایش قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار 17spss مورد آنالیز قرار گرفتند.یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار غلظت آلومینیوم، سرب و کادمیوم به ترتیب برابر 50/4 ± 29/4، 42/0 ± 84/2 و 18/0 ± 53/0 میکروگرم بر لیتر و روی برابر با 01/0 ± 002/0 میلی‌گرم در لیتر به دست آمد که این مقادیر از حد استانداردهای aami (association for the advancement of medical instrumentation) و eph (extractable petroleum hydrocarbon) پایین‌تر بود. در تعداد کمی از نمونه‌ها این مقادیر بالاتراز حد استاندارد بود.نتیجه‌گیری: میانگین فلزات سنگین اندازه‌گیری شده در این بیمارستان‌ها کمتر از حد استاندارد بود. به عبارت دیگر بیماران در شرایط خوبی نسبت به عوارض ناشی از موارد ذکرشده به سر می‌برند.