تاثیر آموزش شادکامی بر رضایت زناشویی دانشجویان

مقدمه: شادی، نشاط و نگرش مثبت نسبت به رویدادهای اتفاق افتاده در زندگی، نقش برجسته‌ای در رضایت زناشویی دارد و می‌تواند نقش مهمی در ایجاد احساس امنیت و خوش‌بینی زوجین ایفا کند. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تاثیر آموزش شادکامی بر رضایت زناشویی دانشجویان بود.روش‌ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 64 نفر از دانشجویان متاهل دانشگاه علوم پزشکی گناباد در ایران انجام شد. شرکت‌کنندگان به روش نمونه‌گیری سیستماتیک انتخاب شدند و با استفاده از روش تصادفی بلوک‌های جایگشتی چهارتایی، به دو گروه آزمون و شاهد تخصیص یافتند. مداخله آموزش شادکامی طی شش جلسه دو ساعته و هفته‌ای یک‌بار توسط یک روان‌پرستار فقط در گروه آزمون اجرا گردید. به منظور جمع‌آوری‌ داده‌ها، از فرم اطلاعات دموگرافیک و مقیاس رضایت زناشویی enrich (ems یا enrich marital satisfaction) قبل و پس از مداخله در دو گروه استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون‌های 2c، independent t و paired t در نرم‌افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. 0.05 > p به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد.یافته‌ها: مقایسه میانگین رضایت زناشویی بین دو گروه قبل از انجام مداخله، اختلاف معنی‌داری را نشان نداد (0.630 = p)، اما میانگین رضایت زناشویی پس از انجام مداخله اختلاف معنی‌داری داشت (0.001 > p). مقایسه میانگین رضایت زناشویی قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون، اختلاف معنی‌داری را نشان داد (0.001 > p)، اما این میزان در گروه شاهد تفاوت معنی‌داری نداشت (0.520 = p).نتیجه‌گیری: آموزش شادکامی بر رضایت زناشویی دانشجویان متاهل تاثیرگذار است. با برگزاری کارگاه‌های آموزشی با محتوای آموزش شادکامی، می‌توان گام مهمی در راستای کاهش تعارضات زناشویی و افزایش رضایت زوجین دانشجو برداشت.

the effect of happiness training on students' marital satisfaction

background: happiness, cheerfulness, and a positive attitude toward life events play a prominent role in marital satisfaction can significantly contribute to creating a sense of security and optimism for couples. the purpose of this paper is to examine the impact of happiness training on students’ marital satisfaction.methods: this quasi-experimental study was conducted on 64 students at gonabad university of medical sciences in iran. participants were selected using a systematic sampling method and were randomly assigned to intervention and control groups using permuted blocks of size 4. the happiness training intervention consisted of six 2-hour sessions, conducted once a week by a psychiatric nurse exclusive for the intervention group. a demographic form and the enrich scale were used before and after the intervention in both groups. the data were analyzed using spss software, including descriptive statistics and analytical statistical tests such as chi-square and paired t-tests. the significance level was determined to be less than 0.05.findings: the comparison of mean marital satisfaction between the two groups did not show a significant difference before the intervention (p = 0.630). however, the mean marital satisfaction after the intervention had a statistically significant difference (p < 0.001). comparing the mean marital satisfaction before and after the intervention in the intervention group revealed a significant difference (p < 0.001), but this difference was not significant in the control group (p = 0.520).conclusion: the results indicate that happiness training has a practical impact on the marital satisfaction of married students. an important step to reduce marital conflicts and increase couple’s satisfaction is to hold workshops focused on happiness training.