کاربرد رگرسیون ناپیوستگی در بررسی اثربخشی روش درمانی لیدکامب بر کاهش میزان شدت لکنت کودکان دبستانی: یک مطالعه مورد منفرد

مقدمه: در مطالعات مورد منفرد، خودهمبستگی بین مشاهدات وجود دارد که باعث نقض فرض استقلال مشاهدات می‏گردد. در رگرسیون ناپیوستگی، همبستگی بین مشاهدات در طول زمان و در مراحل مختلف درمانی (خط پایه، مداخله و...) مد نظر قرار می‌گیرد. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه روش‌های دیداری و روش رگرسیون ناپیوستگی در بررسی اثربخشی روش درمانی لیدکامب بر کاهش میزان شدت لکنت کودکان دبستانی شهر اصفهان بود. روش‌ها: این مطالعه به روش مورد منفرد (a-b-a) بر روی چهار کودک دارای لکنت 7 تا 9 ساله انجام گردید. روش درمانی لیدکامب به مدت 22 هفته اجرا شد و اثربخشی آن بر ویژگی‌های گفتاری کودکان مورد ارزیابی قرار گرفت. شدت لکنت زبان توسط یک مقیاس عددی سنجش شد. به منظور تحلیل داده‌ها، از روش تحلیل دیداری، اندازه اثر و رگرسیون ناپیوستگی استفاده گردید. یافته‌ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها بر اساس تحلیل‌های دیداری و همچنین، رگرسیون ناپیوستگی نشان داد که به دنبال مداخله، تغییرات معنی‌داری به صورت کاهش شدت هجاهای لکنت شده در بیشتر شرکت‌کنندگان به وجود آمد. ضرایب رگرسیونی در تغییر فاز از مرحله درمانی به پیگیری معنی‌دار گزارش شد؛ به این معنی که برنامه درمانی لیدکامب در گذشت زمان و در تغییر فاز از مرحله درمانی به پیگیری موثر واقع شده است. نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده نشان دهنده تاثیر مثبت روش درمانی لیدکامب بر کاهش شدت لکنت کودکان می‌باشد و شواهد اولیه‌ای را جهت به کارگیری این روش برای درمان کودکان مبتلا به لکنت زبان فراهم می‌آورد.

Application of Regression Discontinuity in Investigating the Effectiveness of Lidcombe Program on Decreasing the Severity of Stuttering in Primary School Children:A Single-Subject Research

 Background: In singlesubject research, there is an autocorrelation between observations, that violates the assumption of observational independence. The regression discontinuity considers the correlation between observations over time and in different treatment stages (baseline, intervention, etc.). The aim of the current study was to compare the visual methods and regression discontinuity method in evaluating the effectiveness of the Lidcombe program on decreasing the severity of stuttering in primary school children of Isfahan City, Iran.Methods: This study with singlesubject design was conducted on four children (79 years old) who stuttered. Lidcombe program treatment was performed for 22 weeks and its effectiveness on children’s speech characteristics was evaluated. Stuttering severity was measured with a rating scale. In order to analyze the data, visual analysis, effect size, and regression discontinuity were used.Findings: Data analysis based on visual analyses as well as regression discontinuity indicated that most participants recorded a significant change as a decrease in severity of syllables stuttered, following the intervention. Regression coefficients in phase change from treatment to followup were significant, meaning that the Lidcombe program was effective over time and in phase change from the treatment stage to the followup.Conclusion: The results of this study show the positive effect of Lidcombe program on decreasing the severity of stuttering in children and provide the preliminary evidence for the use of this treatment method for the children with stuttering.