اثربخشی برنامه هنردرمانی بر رشد مهارت‌های ارتباطی دختران نوجوان آهسته‌گام

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی برنامه هنردرمانی (تئاتر و نمایش) بر رشد مهارت‌های ارتباطی نوجوانان آهسته‌گام انجام شد. روش‌‌ها: پژوهش آزمایشی حاضر همراه با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش‌آموزان دختر آهسته‌گام 1410 ساله شهر تهران در سال تحصیلی 971396 تشکیل دادند. از میان این افراد، 40 دانش‌آموز آهسته‌گام به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به ‌طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابزار اندازه‌گیری در این پژوهش، پرسشنامه مهارت ارتباطی بود که توسط معلمان هر دو گروه تکمیل گردید (پیش‌آزمون). سپس، گروه آزمایش طی 20 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت برنامه هنردرمانی (تئاتر و نمایش) قرار گرفتند؛ اما گروه گواه، مداخله‌ای را دریافت ننمودند. در پایان، هر دو گروه مجدداً به ابزار پژوهش پاسخ دادند (پس‌آزمون) و پس از گذشت سه ماه، دوباره از هر دو گروه ارزیابی به عمل آمد (پیگیری) تا میزان اثرگذاری دوره درمانی بررسی شود. یافته‌ها: نتایج نشان دادند که اثر هنردرمانی (تئاتر و نمایش) بر رشد مهارت‌های ارتباطی دختران (f=118.22, p=0.001). معنادار می‌باشد؛ بدین معنا که دو گروه آزمایش و گواه از نظر تاثیر هنردرمانی بر رشد مهارت های ارتباطی تفاوت معنا داری داشتند. شایان ذکر می‌باشد که هنردرمانی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه باعث بهبود معنا دار رشد مهارت های ارتباطی دختران نوجوان آهسته گام شده بود. نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان دادند که هنردرمانی به شیوه تئاتر باعث ارتقای مهارت‌های ارتباطی دختران نوجوان آهسته گام می شود. با توجه به این نتایج به اولیا، معلمان و دست‌اندرکاران آموزش پیشنهاد می‌شود شرایطی را فراهم نمایند تا دانش‌آموزانی که به لحاظ توانایی برقراری ارتباط و مهارت‌های ارتباطی با دیگر دانش‌آموزان دارای مشکلاتی هستند، شناسایی شوند و تحت درمان به شیوه هنردرمانی قرار بگیرند.

Effectiveness of Art Therapy Programs on the Improvement of Slow-paced Adolescents&apos Communication Skills

Background: The aim of this study was to investigate the effectiveness of an art therapy program (i.e., theater and show) on the improvement of slowpaced adolescents apos communication skills. Methods: This study was conducted based on an experimental approach with a pretest and posttest design and a control group. The study population consisted of all 1014​yearold slowpaced female students in Tehran during the academic year of 2018. Out of this population community, 40 students were selected by random sampling and they were randomly assigned into two experimental and control groups. To collect data, the teachers in both groups were asked to complete the communication skill questionnaires (pretest). Subsequently, the experimental group was subjected to 20 sessions of 90 minutes using a program of art therapy (i.e., theater and show). On the other hand, the control group received no intervention. Eventually, both groups were subjected to posttest. After three months, both groups were reassessed (followup) to investigate the effectiveness of the training sessions. Findings: The results revealed the significant effect of art therapy (i.e., theater and show) on the improvement of females apos communication skills (F=118.22, P=0.001). Moreover, a remarkable difference was observed between experimental and control groups in terms of the effect of art therapy on the improvement of females apos communication skills. It is noteworthy that art therapy led to the communication skill development in the slowpaced adolescent females, compared to the control group. Conclusion: According to the obtained results of this study, the art therapy program (i.e., theatre) resulted in the improvement of adolescent females apos communication skills. Therefore, it is suggested that parents and teachers identify the students who have difficulty in communication skills with other students to undergo art therapy, thereby improving their communication skills.