بررسی انگ در مراقبان خانوادگی بیماران مبتلا به اختلالات روان‌پزشکی در بیمارستان فرشچیان همدان

مقدمه: بی‌تردید رایج‌ترین و عمده‌ترین مساله برای افراد مراقبت کننده از بیماران مبتلا به اختلالات روان‌پزشکی، انگ می‌باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی انگ در مراقبان خانوادگی بیماران دارای اختلالات روانی در بیمارستان فرشچیان همدان بود. روش‌ها: در این پژوهش مقطعی، 43 عضو خانواده مراقبت کننده از بیمار مبتلا به اختلال روانی در بیمارستان روان‌پزشکی فرشچیان شهر همدان، در سال 1394 به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار سنجش، پرسش‌نامه 30 سوالی محقق ساخته در مقیاس پنج درجه‌ای لیکرت بود که روایی آن بر اساس روش اعتبار محتوا و پایایی آن نیز از طریق محاسبه همبستگی درونی تایید گردید. مقدار همبستگی درونی، 0.94 به دست آمد و نشان دهنده پایایی پرسش‌نامه در سطح بالا بود. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی در نرم‌افزار spss مورد تجزیه و تحلیل گرفت. یافته‌ها: از کل تعداد مراقبت کنندگان بیماران، 26 نفر (60.5 درصد) را زنان و 17 نفر (39.5 درصد) را مردان تشکیل دادند. میانگین نمره انگ، 12.23 ± 82.47 به دست آمد که نشان داد مراقبان خانوادگی رنج ناشی از انگی زندگی با بیمار روانی را تجربه کرده‌اند. بیشترین انگ مربوط به مواردی مانند عدم ازدواج، عدم یافتن کار، احساس شرمندگی، تحقیر شدن توسط دیگران، بی‌آبرویی و خجالت با نمرات بالا بود. نتیجه‌گیری: عدم آگاهی عمومی از اختلالات روانی و شناخت بیماران و کمبود مداخلات موثر، منجر به انگ می‌شود. با آگاهی از اختلالات روانی و علت‌یابی آن‌ها، می‌توان نقش این عوامل را در ایجاد انگ تعیین کرد. بدیهی است با درک و تدوین فرایندهای بهینه و اثربخش مانند آگاه کردن جامعه و آموزش، می‌توان به کاهش انگی عضو مراقبت کننده از بیماران دارای اختلال روانی کمک نمود.