ارائه الگوی کاهش تحلیل‌رفتگی شغلی منابع انسانی در سازمان‌های دولتی با استفاده از رویکرد فراترکیب

یکی از اساسی‌ترین نیازهای کارکنان در هر سازمانی، تامین سلامت جسمی و روانی آنان در محیط کار است؛ به‌گونه‌ای که فشار جسمی و روانی شدید ناشی از ماهیت، نوع و یا وضعیت نامناسب کار می‌تواند در کارکنان منجر به تحلیل‌رفتگی شغلی شود، که بروز این نیز پدیده می‌تواند عواقبی منفی برای فرد و حتی سازمان‌ها به همراه داشته باشد؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف ارائه الگوی کاهش تحلیل‌رفتگی شغلی منابع انسانی در سازمان‌های دولتی کشور با استفاده از روش فراترکیب انجام شده است. بدین منظور پس از جست‌وجو در پایگاه‌های اطلاعاتی داخلی و خارجی در محدوده زمانی 2000 تا 2020 میلادی و 1380 تا 1400 شمسی، درنهایت 38 پژوهش که ارتباط نزدیکی با موضوع مورد مطالعه داشتند، انتخاب و با تحلیل‌ محتوای آن‌ها ابعاد و کدهای مربوطه استخراج و میزان اهمیت و اولویت هر یک با استفاده از روش آنتروپی شانون تعیین شد. براساس یافته‌های پژوهش، عوامل موثر بر کاهش تحلیل‌رفتگی شغلی منابع انسانی در سازمان‌های دولتی کشور در سه دسته «عوامل سازمانی»، «عوامل شغلی» و «عوامل فردی» جای داده شد. همچنین از میان کدهای شناسایی‌شده، وجود زمینه پرورش و فرصت‌های مستمر در سازمان، وجود جو صمیمانه در سازمان، برخورداری از استقلال و آزادی عمل در شغل، وجود فرصت‌های ارتقاء و پیشرفت شغلی در کار، برخورداری از احساس آرامش در کار، باور داشتن به خودکارآمدی در به انجام رساندن وظایف شغلی، برخورداری از احساس موثر بودن در شغل، رضایت داشتن از حقوق و دستمزد، برخورداری از ثبات هیجانی در شرایط مختلف و مدیریت کردن خود در برابر واکنش‌های عاطفی، بیشترین ضریب اهمیت را به دست آوردند.