ارائه الگوی نوآورانه توانایی‌های انتقال فناوری در صنایع پتروشیمی ایران

توانایی‌های انتقال فناوری نقش مهمی در فرایند انتقال فناوری موفق و اثربخش ایفا می‌نماید. هدف از انجام این پژوهش ارائه مدلی کاربردی برای شناسایی عوامل و شاخص‌های موثر بر توانایی‌های انتقال فناوری در صنایع پایین‌دستی پتروشیمی می‌باشد. پژوهش حاضر از حیث هدف کاربردی بوده و در زمره پژوهش‌های کیفی کمی با رویکرد اکتشافی دسته‌بندی می‌گردد. جامعه آماری  پژوهش در بخش کیفی 15 نفر از خبرگان صنایع پایین‌دستی پتروشیمی بوده اند که این  افراد با استفاده از روش نمونه گیری گلوله برفی به منظور طبقه بندی شاخص ها، سنجش روایی محتوا، اولویت بندی توانایی ها با تکمیل پرسشنامه مقایسات زوجی انتخاب شده اند. همچنین در بخش کمی جهت تحلیل عاملی، از نظرات 388 نفر از مدیران و کارشناسان صنایع پایین دستی پتروشیمی جهت تکمیل پرسشنامه  بهره گرفته شده است. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها و نیز بررسی برازش مدل نظری پژوهش، از مدل‌سازی معادلات ساختاری با نرم‌افزار amos استفاده‌شده است. نتایج نشان‌دهنده آن است که 82 شاخص در قالب 8 عامل بر روی توانایی‌های انتقال فناوری تاثیرگذار است. همچنین توانایی اشاعه فناوری بعلت دارا بودن  بیشترین ضریب تعیین، بالاترین اهمیت را در این صنعت دارا می باشد  و توانایی انطباق فناوری و نیز توانایی توسعه و بهبود فناوری، دارای بالاترین ضریب تعیین پس از اشاعه فناوری  می باشند. این نتیجه نشان می‌دهد که مدیران ارشد و سیاست‌گذاران صنعت پتروشیمی می‌بایست به توانایی‌های مرحله اشاعه فناوری توجه ویژه‌ای نمایند و در جهت تقویت این عوامل بکوشند.