مولفه‌های پیوستگی منظر شهری بر افزایش تمایل به پیاده روی در پارک‌های شهری (مورد پژوهی؛ پارک‌های شهری شیراز)

امروزه حضور در فضاهای شهری به شیوع بیماری‌های جسمی، روانی و اجتماعی منجر شده است. ارتباط نزدیک میان فعالیت‌های فیزیکی با محیط شهری پیرامون، این محقق را بر آن داشته تا از دید طراحی محیط و منظر به ارتقاء فعالیت فیزیکی پیاده‌روی و درنتیجه ارتقاء سلامت شهروندان بپردازد. در این میان نقش پارک‌های شهری به‌عنوان فضاهایی جهت ارتقاء فعالیت‌های اجتماعی و فیزیکی حائز اهمیت است. هدف اصلی در این پژوهش، تحلیل ارتباط میان کیفیت پیوستگی منظر شهری، به‌عنوان مفهومی جدید در ادبیات معماری منظر، و میزان تمایل به پیاده‌روی در پارک‌های شهری است. روش این تحقیق به‌صورت ترکیبی است: در مرحله‌ی نخست از روش کیفی در انتخاب نمونه‌های موردی پارک‌ها و گزینش مولفه‌های اولویت‌دارِ پیوستگی منظر بر پیاده‌روی کمک گرفته‌شده است، و در مرحله‌ی بعد از روش تحقیق کمّی، جهت کمّی کردن دو متغیر پیوستگی منظر و پیاده‌روی بهره گرفته‌شده و در انتها از مقایسه و تحلیل نتایج، نحوه‌ی ارتباط میان دو متغیر تحقیق مشخص می‌گردد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند پارک جنت با میانگین 65/12 دارای بیشترین و پارک چمران با میانگین 05/12 دارای کمترین میزان پیوستگی منظر شهری هستند. از طرفی پارک جنت با متوسط 14625 نفر پیاده، در سرشماری‌ها، دارای بیشترین و پارک چمران با متوسط 8324 نفر دارای کمترین میزان پیاده‌روی است. نتایج این پژوهش بیانگر این مطلب است که، در پارک‌های با بالاترین درجه‌ی پیوستگی منظر شهری، بیشترین میزانِ پیاده‌روی در شهر شیراز به چشم می‌خورد و از میان مولفه‌های پیوستگی منظر، پیوستگی فرهنگیاجتماعی و پیوستگی عملکردی، نقش عمده‌تری در افزایش تمایل افراد به پیاده‌روی در پارک‌های شهر شیراز دارند.