تبیین و تحلیل اجتماع پذیری در پارک های شهری با تاکید بر نقش عوامل زمینه ای و دموگرافیک (نمونه موردی: پارک ساحلی شهر یاسوج)

وجود فضاهای عمومیِ دارای خصیصه اجتماع‌پذیری، مکمل مهمی در جهت اجتماعی شدن افراد است. علاوه بر این، اجتماع‌پذیری فضاهای عمومی موجب ارتقاء روحیه‌ی همبستگی، رشد فردی و ایجاد خاطره‌ی جمعی برای همه‌ی شهروندان، بدون در نظر گرفتن جنسیت، نژاد، قومیت، سن و یا سطح اجتماعی و اقتصادی است. این پژوهش در سال 1396 و  با روش توصیفی تحلیلی، به بررسی میزان اجتماع‌پذیری پارک ساحلی شهر یاسوج و همچنین نقش گروه های عمده‌ی دموگرافیکی در این زمینه پرداخته است. گردآوری اطلاعات در این پژوهش به روش‌های پیمایشی (توزیع پرسشنامه) و مشاهدات میدانی انجام شده است. مولفه های ارزیابی اجتماع پذیری فضا نیز بر مبنای مطالعات موسسه pps استخراج شده اند. نتایج آزمون آلفای کرونباخ، پایایی پرسشنامه و نتایج آزمون های kmo و بارتلت کفایت حجم نمونه و همچنین روایی درونی و ساختاری پرسشنامه را تائید کردند. نتایج مشاهدات میدانی و تحلیل های آماری بر اساس آزمون تک نمونه مستقل ttest، مشخص کرد که به طورکلی، فضای مورد مطالعه از اجتماع‌پذیری خوب وقابل قبولی برخوردار است و توانسته است گروه ها و اقشار مختلفی را به حضور و فعالیت اجتماعی دعوت نماید. به علاوه، نتایج آزمون های ttest دوگروه مستقل و anova نشان دادند که اگرچه بیشتر کاربران فضا در قالب گروه‌های مختلف سنی، جنسی، تاهلی، درآمدی، تحصیلاتی و شغلی، نقش و سهم قابل توجه و تقریباً یکسانی در اجتماع‌پذیری پارک ساحلی شهر یاسوج دارند اما زنان کمتر از مردان و افراد با سطح تحصیلات بالاتر، کمتر از سایر افراد، در اجتماع پذیری فضا سهم و نقش دارند.در آخر نیز بر اساس نتایج بدست آمده از تحقیق، پیشنهادات مرتبط با ساماندهی فضا به منظور ارتقاء اجتماع پذیری آن ارائه شده است.