ارزیابی و تحلیل ابعاد و مولفه‌های تاب‌آوری در شهرهای کوچک (مطالعه موردی: شهرکامیاران)

تاب‌آوری رویکردی است که در آن‌یک موقعیت پایدار است و فرض بر این‌که در برابر شوک‌های خارجی محافظت می‌شود. تاب‌آوری رویکردی پیشگیرانه است که در آن‌یک محیط بی‌ثبات نیاز به انطباق دارد. تاب‌آوری به ‌عنوان ظرفیت یک سیستم برای حفظ هویت سیستم، پس از یک اختلال در محیط‌ زیست شناخته‌شده و در سراسر جهان، در جوامع مختلفی که در معرض حوادث آسیب‌زا از جمله زلزله هستند مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این پژوهش سنجش تاب‌آوری شهر کامیاران در مقابل سوانح طبیعی (زلزله) است. روش تحقیق  توصیفی تحلیلی و از نظر هدف کاربردی است. جهت انجام پژوهش از روش دلفی استفاده شد و برای انجام آن پرسشنامه‌ای بین 35 نفر از متخصصان و مدیران امور شهری کامیاران توزیع شد و نظرات آن‌ها در مورد 7 مولفه محیط زیستی، اجتماعی فرهنگی، اقتصادی، ساختاری-کالبدی، زیرساخت‌ها، مدیریتی و زیرساخت‌های آموزشی فرهنگی جمع‌آوری‌ گردید. پرسشنامه شامل طیف پنج گزینه‌ای لیکرت می باشد. جهت تحلیل آمار و اطلاعات جمع‌آوری‌شده از نرم‌افزارهای spss.19 و excelو از آزمون t تک نمونه‌ای استفاده ‌شده است. نتیجه پژوهش حاکی از آن است که از میان 7 مولفه یادشده میانگین مولفه محیط ‌زیست بالاتر از میانگین معیار (3) و برابر با (3.54)، میانگین مولفه اجتماعی فرهنگی تقریباً برابر با میانگین معیار و معادل  (3.09) و میانگین 5 مولفه دیگر کمتر از میانگین معیار (3) قرار دارند در این میان کمترین میانگین مربوط به شاخص مدیریتی با میانگین(1.8) می‌باشد. میانگین کلی تاب‌آوری شهر کامیاران در کلیه مولفه یادشده برابر با  (2.64) می باشد که پایین‌تر از میانگین معیار (3) قرار دارد و نشان از عدم تاب‌آوری شهر کامیاران و آسیب‌پذیری آن در برابر زلزله است.