واکاوی پویایی فضایی جمعیت در نواحی پیراشهری؛ یک بررسی ادراکی

رابطه ادراکی بین شهر و نواحی غیرشهری به سرعت در حال تحول و دگرگونی است که این تغییر از پارادایم‌های غالب موجود به سمت چشم‌اندازهای مفهومی جدیدی که در آن‌ها پیوندهای روستایی- شهری مورد تاکید است، صورت می‌گیرد. در چنین فضای مفهومی، ناحیه پیراشهری به عنوان یک فضای انتقالی بین شهر و روستا جایگاه مهمی دارد. در ساده‌ترین تعریف، نواحی پیراشهری به عنوان ناحیه‌ای حول ناحیه ساخته شده شهری معرفی می‌شود که به عنوان لبه و حاشیه شهر و در واقع جایی که کاربری‌های شهری و روستایی به هم می‌رسند و دارای همپوشی با هم هستند، شناخته می‌شود. هدف مقاله حاضر، واکاوی پویایی فضایی جمعیت در نواحی پیراشهری است. روش مورد استفاده در این تحقیق توصیفی- تحلیلی و روش جمع آوری اطلاعات اسنادی و کتابخانه‌ای بوده است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که رشد جمعیت پیراشهری نشان دهنده تاثیرات حاصل از چهار فرایند رشد جداگانه شامل حومه نشینی، شهرگریزی، بقای جمعیت و مهاجرت مرکزگرا است. این چهار فرایند می‌توانند با شش شاخص از هم تمیز داده شوند که سه شاخص شامل اصلیت مهاجران، پیوند با منطقه کلانشهری و انگیزه مهاجرت مستقیما مرتبط با مهاجران است و سه شاخص دیگر نیز شامل ارزش تسهیلات محل، دسترسی محل به منطقه کلانشهری و ماهیت توسعه مسکونی مرتبط با الگوی رفتاری در انتخاب محل سکونت در ناحیه پیراشهری یا همان کیفیت محل است.