بررسی رابطه اشتغال، افسردگی، گردشگری و اوقات فراغت (مطالعه موردی شهر شیراز)

سفر و گردش همواره راهی برای برون رفت از زندگی روزمره و یکنواخت به ویژه در محیط های شهری محسوب می شود. اگر ما گردشگری را رسیدن به لحظات خوش در نظر بگیریم آنگاه در می یابیم که پدیده گردشگری با مقولاتی همچون افسردگی و عواقب ناشی از آن سازگاری ندارد. هدف از این تحقیق شناسایی رابطه بین ایجاد اشتغال افسردگی و رابطه آن با گردشگری و چگونگی گذراندن اوقات فراغت است که در روند این تحقیق تلاش شده است تا محققین به این پرسش اصلی پاسخ دهند که آیا بین اوقات فراغت و اشتغال و بین اشتغال و تمایل به گردشگری و همچنین بین افسردگی و اوقات فراغت رابطه معناداری وجود دارد یا خیر؟ روش تحقیق در این پژوهش از نوع پیمایشی پیرامون رابطه اشتغال، افسردگی، گردشگری و اوقات فراغت (شهر شیراز) بوده و روش گردآوری اطلاعات و داده‌های آماری مورد نیاز میدانی و با استفاده از نمونه گیری تصادفی از میان 400 نفر از مردم شهر شیراز استخراج شده است. در چارچوب نظری، نظریه کنش متقابل نمادین، شناخت گرایی و فراغت پارکر، جاذبه و دافعه مورد استفاده قرار گرفت. یافته های نشان می دهد که میان سن، جنس، تحصیلات و تمایل به گردشگری رابطه معناداری نیست ولی بین اوقات فراغت و اشتغال رابطه معناداری وجود دارد. بین اشتغال و تمایل به گردشگری و بین افسردگی و اوقات فراغت رابطه معناداری وجود دارد در حالی که بین افسردگی و تمایل به گردشگری رابطه معناداری وجود ندارد.