تحلیل زمانی و فضایی خشکسالی در استان سیستان و بلوچستان

خشکسالی پدیده ای موضعی و مستمر از اقلیم است، اما آنچه که از خطر خشکسالی می‌کاهد، چیدمان توسعه بر اساس خواهش‌های بوم‌شناختی سرزمین است. لذا با توجه به نیاز استان، پایش و مدیریت خشکسالی از زیرساخت های توسعه پایدار در آن است. در این پژوهش جهت تحلیل زمانی خشکسالی های استان سیتان و بلوچستان با بکارگیری شاخص spi، از مجموع بارش ماهانه ایستگاه های سینوپتیک طی دوره ی آماری مشترک 20 ساله(2005-1986) استفاده شده و بمنظور بررسی فضایی دوره های خشک، نتایج حاصله به محیط gis وارد و با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی، پهنه بندی شدت خشکسالی برای بازه های زمانی 3، 6، 12، 24 و 48 ماهه انجام گرفت. نتایج بدست آمده نشان می دهد: درصد فراوانی وقوع خشکسالی در مناطق شمالی و جنوبی استان بیش از مناطق مرکزی و بیشترین رخداد خشکسالی، مربوط به خشکسالی های بهاره است. با توجه به انحراف معیار بارندگی ایستگاه های مورد مطالعه، شدت خشکسالی در مناطق جنوبی و پس از آن در مناطق مرکزی بیش از مناطق شمالی است. افزایش شدت خشکسالی از 1999 تا پایان دوره و توالی و تداوم آن را باید یک هشدار جدی تلقی کرده، بنابراین همت جدی مسیولین را جهت مقابله با خشکسالی می‌طلبد.