تحلیلی بر بافت فرسوده با پیشینه اسکان غیر رسمی در شهر اصفهان

بافت فرسوده مانند عضو بیمار و ناسالم و یک معضل در شهر می‌باشد در عین حال منظر بافت‌های فرسوده می‌تواند این احساس بیماری و ناسالمی را به بیننده منتقل کند. جدایی گزینی اجتماعی در شهر که بر اثر بی عدالتی و نابرابری‌های اجتماعی به وجود می‌آیند بافت‌های فرسوده ای را به وجود می‌آورند که قشر آسیب پذیر جامعه در آن اسکان می‌یابند. این پژوهش با هدف بررسی بافت فرسوده با پیشینه ی اسکان غیر رسمی در شهر اصفهان انجام شده است که با تجزیه تحلیل و ذکر محدودیت‌ها و فرصت‌های این بافت ،پیشنهاداتی را جهت بهسازی و نوسازی این مناطق ارایه کرده است. در این تحقیق از روش‌های توصیفی-تحلیلی و اسنادیاستفاده شده است . نتایج حاصل از بررسی حاکی از آن است که ساکنین این مناطق علاوه بر عدم تعلق خاطر نسبت به سکونتگاه‌های خود با واژه‌های نظیر امنیت ،آسایش ، هویت و ... بیگانه هستند .میزان خشونت‌های اجتماعی در این مناطق نسبت به سایر مناطق شهر بالاست این موضوع به همراه سایر عوامل منفی سبب شده است جذابیت‌های لازم برای سرمایه گذاری و بار گذاری جمعیتی در این بخش کمتر فراهم آید.