بررسی و ارزیابی میزان تحقق شاخص های شهر الکترونیک در مناطق شهری استان های ایران

در عصر حاکمیت فناوری اطلاعات و ارتباطات به عنوان «علت» و «نشان» توسعه‌یافتگی، «شهر الکترونیک» با سودمندی های بسیار در زمینه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی از استراتژی های راهبردی مدیران و سیاست‌گذاران شهری در تحقق «مدیریت واحد و توسعه پایدار شهری» به شمار می رود. بر این اساس، پرداختن به مباحث شهر الکترونیک، رهیافت ها و چالش های مربوط به آن در مناطق شهری کشور ما نیز ضروری به نظر می رسد. توسعه‌یافتگی متفاوت شهرهای مناطق مختلف کشور در زمینه تحقق شاخص های شهر الکترونیک و «شکاف دیجیتال» میان آن ها یکی از چالش های مربوطه است که با توجه به عواقب و پیامدهایی که برای شبکه شهری کشور در دراز مدت به همراه دارد، حایز اهمیت است. در این پژوهش کاربردی- توسعه ای، با تهیه 25 شاخص ict مربوط به مناطق شهری استان های کشور در سال 1389، با استفاده از الگوریتم تاپسیس، تکنیک طبقه بندی جدایش طبیعی و مدل ضریب پراکندگی به ارزیابی میزان تحقق شاخص های شهر الکترونیک در مناطق شهری استان های کشور، رتبه بندی و سطح بندی میزان توسعه‌یافتگی آن ها در این زمینه و بررسی شکاف دیجیتال میان آن‌ها اقدام شده است. نتایج حاکی از آن است که از لحاظ تحقق شاخص های شهر الکترونیکی در مناطق شهری، استان های کشور وضعیت چندان مطلوبی ندارند. همچنین از لحاظ میزان تحقق شاخص های شهر الکترونیک میان استان های کشور عدم تعادل و شکاف دیجیتال وجود دارد و استان های با میزان شهرنشینی بالاتر، در زمینه به‌ کارگیری و تحقق شاخص های شهر الکترونیک، به طور نسبی موفق تر بوده اند. به منظور حذف و یا کاهش شکاف دیجیتال و توسعه موزون مناطق شهری استان های کشور، یک الگوی اولویت بندی شده از استان های کشور جهت دخالت آگاهانه و اتخاذ راهکارهای مناسب توسعه فاوا در مناطق شهری آن ها ارایه شده و پیشنهاد می گردد در سند راهبردی ایجاد و توسعه شهرهای الکترونیک در سطح ملی منظور گردد و استان های محروم تر از لحاظ میزان تحقق شاخص های شهر الکترونیک، در اولویت توسعه شاخص های فاوا در مناطق شهری قرار گیرند.