تحلیل الگوی پراکنده رویی در منطقه 2 تهران و تاثیر آن بر توزیع کاربری‌های شهری با استفاده از مدل‌های کمی

توجه به توسعه کالبدی شهر، به عنوان یک ضرورت اساسی در برنامه‌های توسعه شهری محسوب می‌شود. در ایران گسترش سریع فیزیکی شهرها در قالب رشد بدون برنامه و ناموزون در راستای علل مختلف از جمله مهاجرت‌های بی رویه یکی از مشکلات اساسی شهرها محسوب شده که پدیده ای تحت عنوان پراکنده رویی از نتایج رشد اینگونه می‌باشد. این پژوهش با مطالعه روند پراکنده رویی در منطقه 2 تهران و تاثیر آن در توزیع انواع کاربری‌ها هدف گذاری گردید. با کاربرد مدل آنتروپی شانون و شاخص موران مشخص گردید که گسترش فیزیکی منطقه 2 به تدریج به سمت پراکنده رویی پیش می‌رود که این امر در ساختار فضایی منطقه نارسایی‌هایی را ایجاد کرده است. نتایج پژوهش ضمن دستیابی به توزیع نامتوازن کاربری‌ها نشان داد که با توجه به پیامدهای نامطلوب این الگو، در راستای دستیابی به توسعه پایدار شهری بایستی از سیاست‌ها و راهکارهایی برای کنترل و تغییر این نوع رشد استفاده گردد.