بررسی و تحلیل تغییرات در سلسله مراتب شهری استان کردستان طی سال‌های 1385- 1335

اهمیت سلسله مراتب شهری در جغرافیای سیاسی و اقتصادی و به طور کلی پویش شهرنشینی یک منطقه به حدی است که نیاز به تاکید خاصی در این زمینه نیست. از آنجا که شبکه شهری هم به مفهوم فضایی آن، یعنی نحوه استقرار و توزیع شهرهای مختلف (اندازه، جمعیت و...) و هم به مفهوم اقتصادی آن، یعنی نظام مبادله و داد و ستد بین شهرها بر اساس عملکردهای پایه ای آنها، هم حاصل و هم علت بسیاری از مسایل و پدیده‌های شهرنشینی معاصر است، لذا شناخت چگونگی این شبکه و تغییرات آن در یک منطقه می‌تواند روشنگر حداقل بخشی از این مسایل گردد. برنامه ریزی بر پایه نظام شهری و کارکردی و سلسله مراتب آن در ارایه خدمات و ارتباطات دادوستدی برون و درون منطقه ای، تمرکز زدایی، کاهش نابرابری‌های موجود و توسعه موزون ساختار فضایی کل سرزمین نقش پراهمیتی دارد.هدف از این پژوهش بررسی وتحلیل وضعیت سلسله مراتب شهری در استان کردستان با استفاده از مدل‌های تمرکز شهری، مرتبه- اندازه و مرتبه – اندازه تعدیل شده، منحنی لورنز، ضریب جینی،ضریب آنتروپی و ضریب کشش پذیری است.روش تحقیق در این پژوهش، بر اساس مطالعات کتابخانه ای و اسنادی می‌باشد. همچنین جهت تحلیل کمی و کیفی داده‌های آماری از نرم افزارexcel استفاده شده است.نتایج پژوهش نشان دهنده عدم تعادل در روند توزیع فضایی جمعیت و تعداد شهرهای استان کردستان در طی سال‌های 1345 تا 1365 می‌باشد که بیانگر توزیع ناناسب امکانات و خدمات در سطح استان بوده که این امر باعث توزیع نامتعادل جمعیت در شهرهای استان شده است. این روند سال‌های 1375 و 1385 با رشد شهرهای میانی همچون سقز، بانه، بیجار، مریوان، قروه و دیواندره تا حدی بهبود یافته و شبکه شهری استان حالت نیمه متعادلی را پیدا کرده است.