برنامه‌ریزی کاربری اراضی شهرهای ساحلی ایران با استفاده از مدل تحلیلی Swot مطالعه موردی: بندر بوشهر

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری، ساماندهی مکانی و فضایی فعالیت ها و عملکردهای شهری است و مهم ترین عامل برنامه ریزی شهری نیز محسوب می شود و در واقع زیربنای تمام برنامه ریزی ها بر پایه برنامه ریزی کاربری اراضی شهری است. شهر بندری بوشهر علاوه بر موانع طبیعی که از سه جهت مانع گسترش شهر شده است با موانع انسانی نیز روبرو بوده و بخش اعظمی از وسعت شهر به کاربری های نظامی اختصاص یافته است. بنابراین با مشکلات بسیاری در زمینه کاربری اراضی مواجه بوده و جهت گسترش و توسعه خود نیازمند برنامه ریزی دقیق و ارایه راهبردهایی جهت کاهش این مشکلات می باشد. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و پیمایشی، مشکلات کاربری ها به صورت کمی و کیفی، و با لحاظ کردن شرایط اجتماعی، اقتصادی و کالبدی شهر بررسی شده و عوامل داخلی(ifas) و عوامل خارجی(efas) در کاربری های مختلف مورد تحلیل قرار گرفته و به ارایه راهبردهای مناسب با نتایج حاصل از تحلیل ها پرداخته شده است. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر عدم تعادل و ناهماهنگی بین کاربری هاست و اکثر کاربری های وضع موجود شهر با کمبود مواجه می باشند و این کاربری ها با نقاط ضعف و تهدیدات زیادی مواجه بوده و راهبردی که با استفاده از تحلیل عوامل داخلی(ifas) و عوامل خارجی(efas) برای مقابله و برنامه ریزی برای حل مشکلات کاربری ها پیشنهاد می گردد راهبرد تدافعی می باشد.