نظام سنتی سنجش و تقسیم آب بخش بادرود- نطنز

برپایی و شکل‌گیری سکونتگاه‌های انسانی به ویژه روستاها در مناطق خشک و نیمه خشک از آغاز مهمترین عامل دسترسی به آب بوده است به گونه‌ای که در این مناطق حتی مالکیت یا تصرف و به تبع آن شیوه تقسیم آب همواره در ابعاد گوناگون چون نحوه استقرار، بافت کالبدی، مورفولوژی زراعی و حتی ساختار اقتصادی- اجتماعی و قدرت جایگاه خود را داشته است. از آنجا که چنین اثرگذاری ژرف نیاز به مهارت و نظارت بر این عامل مهم تولیدی داشته است، پس افراد خبره (آبیار، میراب) مدیریت بر میزان حق آبه‌ها و تقسیم آن را عهده دار بودند. مهمترین روش سنجش آب زمان تابش آفتاب و ساعت آبی بوده است. بخش بادرود که حد فاصل دشت کویر و کوه‌های کرکس قرار دارد، منابع آب خود را از دامنه‌های این کوه می‌گیرد و به آب‌های سطحی(رودخانه بادرود) و کاریز تقسیم می‌شود. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی می‌باشد که بر پایه مطالعات کمی-کیفی و کار میدانی به ویژه مشاهده و مصاحبه قرار دارد. هدف، میزان کارایی کاریزها، پیش و بعد از حفر چاه‌ها و پیامدهای آن بر منطقه (جامعه شهری و روستایی) بادرود می‌باشد.