عوامل موثر بر شکل‌گیری پدیده کودکان خیابانی در شهرها مطالعه موردی: کلانشهر شیراز

در دهه های اخیر افزایش فقر، شکلاف بین خانواده ها، وجود نابرابری های اجتماعی به همراه رواج اندیشه های فردگرایی و بی‌بند و باری اجتماعی بین شهروندانِ جوامع جهانی سبب ایجاد بسیاری از کجروی‌ها، ابراز رفتارهای نامناسب با عرف و قانون و نیز آنومی-های اجتماعی درون کشورها به ویژه جوامع جهان سوم شده است. در این راستا کودکان به دلیل ضعف و شکننده بودن از قربانیان اصلی این نابرابری ها هستند. به گونه ای که در اغلب موارد فقر و مسایل خانوادگی منجر به خیابانی شدن بسیاری از کودکان می-گردد، و در گذر زمان این پدیده ناخوشایند اجتماعی خود زمینه ساز افزایش دیگر ناهنجاری های درون کشورها گردیده است. موضوع این تحقیق برسی عوامل موثر بر شکل گیری آنومی کودکان خیابانی در شهر شیراز به شیوه توصیفی- تحلیلی و با استفاده از تکنیک پیمایش می باشد. برای توصیف و تبیین این پدیده، پس از بررسی مبانی نظری موجود از نظریه بی سازمان اجتماعی امیل دورکیم به عنوان چارچوب نظری و مدل تحقیق استفاده شده است. جامعه آماری600 نفر از کودکانی بوده اند که تحت نظر سازمان بهزیستی در مراکز نگهداری کودکان خیابانی سامانخواه و سرای امید نگهداری می شوند. حجم نمونه 100 نفر می باشد که از میان کودکان پسر 7 تا 18 ساله با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده است و بین آنها پرسشنامه توزیع گردید. نتایج پژوهش نشان می دهد که: بین متغیرهای فقر، مهاجرت، فرصت شغلی و حاشیه نشینی با خیابانی شدن کودکان رابطه معنا داری وجود دارد.